Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hükümler : 1-Sanık ... hakkında: TCK’nın 89/4, 62/1, 51/1-3, 51/8. maddeleri gereğince mahkumiyet.
2-Sanık ... Kırgız hakkında: TCK’nın 89/1, 62/1, 51/1-3, 51/8. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçlarından sanıkların mahkumiyetine ilişkin hükümler, katılan ve sanık ... tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
1-Sanık ... hakkında verilen hükme yönelik temyiz incelemesinde;
Olayda yaralanan ...’nin 13.11.2012 tarihli kolluk ifadesinde ve 24.10.2013 tarihli oturumda alınan beyanında sanık ...’den şikayetçi olmadığını açıkça beyan ettiğinin anlaşılması karşısında, her ne kadar 20.11.2014 tarihli oturumda sanıkların her ikisinden de şikayetçi olduğunu belirtmişse de şikayetten vazgeçmeden vazgeçmenin mümkün olmaması nedeniyle katılan sıfatı olmadığı, bu nedenle sanık ... hakkındaki hükmü temyize yetkisi bulunmadığından, mağdurun temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 317. maddesi uyarınca isteme uygun olarak REDDİNE,
2-Sanık ... hakkında verilen mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz incelemesine gelince,
02.12.2016 tarih ve 29906 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanunun 35. maddesi ile değişik 5271 sayılı Kanunun 254. maddesinin 1. fıkrasında yapılan değişiklikle ilgili olarak; Ceza Genel Kurulu"nun 25.10.2018 tarih, 2018/4-394 esas – 2018/478 sayılı kararında da belirtildiği üzere; taksirle yaralama suçu yeni düzenleme ile uzlaşma kapsamına alınan bir suç olmayıp değişiklik öncesinde de uzlaşma kapsamında olduğundan, sanığın 09.01.2013 tarihli savcılık ifadesinde uzlaşmak istemediğini beyan ettiği, ve haricen de uzlaşmanın gerçekleştiğine ilişkin bir belirleme bulunmaması nedeniyle tebliğnamenin 02.12.2016 tarihli ve 29906 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun"un 35. maddesi ile değişik 5271 sayılı CMK"nın 254. maddesinin 1. fıkrası gereğince uzlaştırma işlemlerinin aynı Kanunun 253. maddesinde belirtilen esas ve usule göre yerine getirilmesi için dosyanın uzlaştırma bürosuna gönderilmesine karar verilmek suretiyle hükmün bozulmasını öneren görüşüne iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusuru olmadığına, beraatine karar verilmesi gerektiğine, ceza miktarına ilişkin, katılanın ise yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
TCK"nın 50. maddesinin sanık hakkında uygulanıp uygulanmamasına karar verilirken sanığın, kişiliği, sosyal ve ekonomik durumu, suçun işlenmesindeki özellikler nazara alınarak, dosyaya yansıyan bilgi ve kanıtlar isabetle değerlendirilip, denetime olanak verecek ve somut gerekçeler de gösterilmek suretiyle takdir hakkının kullanılmasının gerektiği, dosya içeriğine göre; yargılama sırasındaki davranışları lehine değerlendirilerek cezasında TCK"nın 62. maddesi gereğince indirim uygulanan, 26.03.2015 tarihli oturumda lehe hükümlerin uygulanmasını talep eden sanık hakkında, sanık hakkında TCK’nın 50/4. maddesinin uygulanıp uygulanmayacağının karar yerinde tartışılmaması,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün bu sebeple 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca isteme uygun olarak BOZULMASINA, 20.02.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.