Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2017/6821 Esas 2019/2283 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/1, 2-b, 62, 52/2, 4, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığa isnat edilen taksirle yaralama suçu 5271 sayılı CMK’nın 253/1. maddesi gereğince uzlaşmaya tabi olup, soruşturma aşamasında uzlaştırma sağlanamadığından kamu davası açıldığı anlaşılmakla, 02.12.2016 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanun"un 35. maddesiyle değişik 5271 sayılı CMK"nın 254. maddesine göre sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesine yönelik bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiş;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarihli, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar ve 23/01/2018 tarihli, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusur durumuna, erteleme hükümlerinin değerlendirilmediğine, hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararı verilmesi gerektiğine yönelik temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme aykırı olarak ONANMASINA, 19.02.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.