Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/1, 2-b, 62, 52/2, 52/son, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık ve katılan vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığa isnat edilen taksirle yaralama suçu 5271 sayılı CMK’nın 253/1. maddesi gereğince uzlaşmaya tabi olup, soruşturma aşamasında uzlaştırma sağlanamadığından kamu davası açıldığı anlaşılmakla; 02.12.2016 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanun"un 35. maddesiyle değişik 5271 sayılı CMK"nın 254. maddesine göre sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesine yönelik bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın ve katılan vekilinin sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Oluş ve dosya kapsamına göre, minibüs şoförlüğü yapan sanığın sevk ve idaresindeki ticari minibüsüyle ters yönde seyir halindeyken katılanın idaresindeki araç ile çarpışarak, katılanın vücudunda hayat fonksiyonlarını orta (3) derecede etkileyecek nitelikte kemik kırığına sebebiyet verdiği olaya ilişkin olarak, yapılan araştırmalar neticesinde trafik yoğunluğu nedeniyle normal güzergahını kullanmayıp, tek yönlü sokak içerisinde ters yönde seyrini sürdürdüğü, kavşağa yaklaşırken hızını azaltmadığı ve kazanın oluşumunda dikkat ve özen yükümlülüğüne aykırı davranışı ile asli kusurlu olduğu tespit edilen sanığın eylemini bilinçli taksirle gerçekleştirdiği ve tayin olunan cezasında TCK’nın 22/3. maddesi uyarınca arttırım yapılması gerektiğinin gözetilmemesi,
2-Yaralama ile sonuçlanan kazada asli kusurlu olduğu tespit edilen sanık hakkında, taksire dayalı sorumluluk miktarı ve meydana gelen neticenin ağırlığı göz önünde bulundurularak temel cezanın tayininde alt sınırdan bir miktar daha uzaklaşılması gerektiği değerlendirilmeden yazılı şekilde hüküm kurulması,
Kanuna aykırı olup, katılan vekilinin temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde görüldüğünden, 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’nın 321. maddesi uyarınca, hükmün isteme uygun olarak BOZULMASINA, 19.02.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.