Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/12153 Esas 2018/8594 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı isteminin özeti:
Davacı vekili, iş akdinin haksız olarak feshedildiğini beyanla kıdem, ihbar tazminatı, bayram genel tatil, fazla mesai alacaklarını istemiştir.
Davalı cevabının özeti:
Davalı vekili, davanın reddini istemiştir.
Mahkeme kararının özeti:
Mahkemece, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna göre, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar süresi içinde davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. İşçinin imzasını taşıyan bordro sahteliği ispat edilinceye kadar kesin delil niteliğindedir. Bir başka anlatımla bordronun sahteliği ileri sürülüp ispatlanmadıkça, imzalı bordroda görünen fazla çalışma alacağının ödendiği varsayılır.
Fazla çalışmanın ispatı konusunda işyeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, işyeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın bu tür yazılı belgelerle ispatlanamaması durumunda tarafların dinletmiş oldukları şahit beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır.
Fazla çalışmanın yazılı delil ya da şahitle ispatı imkan dahilindedir.
Somut olayda, davacının 04.06.2011-15.10.2012 tarihleri arasında şoför olarak çalıştığı hususu uyuşmazlık dışıdır. Mahkemece davacının davalı iş yerinde haftada 6 gün çalıştığı, günlük çalışma süresinin haftada 3 gün 06.00-20.00 saatleri arasında 10,5 saat olarak olduğu, haftada 3 gün ise (Pazartesi Çarşamba ve Cuma günleri) davalı iş yerinde 06.00-21.30 saatleri arasında 11,5 saat çalışarak haftalık 21 saat fazla mesai yaptığı kabul edilmiştir. Fazla mesai ücretinin hesabında davacı tanıklarının beyanları esas alınmıştır. Ancak davacı tanıklarından biri davacının eniştesi diğeri servisini yaptığı diyaliz hastalarından biri olup işyerinde çalışmayan, davacının mesaisini birebir bilecek durumda olmayan kişilerdir. Bu sebeple davacının mesai saatlerinin belirlenmesi ve varsa fazla çalışma ücretinin hesaplanmasında çalışma düzenini bilen aynı dönemde çalışmış olan davalı tanık beyanları esas alınmalıdır. Yanılgılı değerlendirme ile sonuca gidilmesi bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda gösterilen sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 16.04.2018 tarihinde oy birliği ile karar verildi.