Yargıtay 17. Hukuk Dairesi 2018/1963 Esas 2019/11236 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi


Taraflar arasındaki tazminat davasının yapılan yargılaması sonunda; kararda yazılı nedenlerden dolayı davanın kısmen kabulüne dair verilen hükmün süresi içinde davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği düşünüldü:
-K A R A R-
1-6100 sayılı HMK"nın geçici 3/2. maddesi delaletiyle 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanununun 427. maddesinde öngörülen kesinlik sınırı 2016 yılı için 2.190,00 TL"dir.
Temyize konu davacı ... için 19,81 TL olarak hükmedilen maddi tazminata ilişkin karar, anılan yasanın yürürlüğünden sonra verildiğinden kesin niteliktedir. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca, Yargıtay’ca da temyiz dilekçesinin reddine karar verilebilir.
2-Davalı vekilinin davacı ...’nun manevi tazminat talebinin reddine ilişkin temyiz dilekçesinin incelemesine gelince; davacı ...’nun manevi tazminat talebi mahkemece reddedilmiş olup, davalı vekilinin davanın reddi yerine davanın açılmamış sayılması kararı verilmesi gerektiğine ilişkin temyizinde hukuki menfaati yoktur. Bu nedenle, davalı vekilinin temyiz dilekçesinin reddi gerekmiştir.
SONUÇ:Yukarıda (1) nolu bentte açıklanan nedenlerle davalı vekilinin davacı ... ... lehine hükmedilen maddi tazminata ilişkin temyiz dilekçesinin hükmün kesin olması nedeniyle, (2) nolu bentte açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz dilekçesinin hukuki yarar yokluğundan REDDİNE, peşin alınan harcın istek halinde temyiz eden davalıya geri verilmesine 28/11/2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.