Davacı, Bağ-Kur sigortalılığına gerek olmaksızın başvuru tarihinden itibaren SSK"dan yaşlılık aylığı almaya hak kazandığının tespitine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin kabulüne karar vermiştir.
Hükmün davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
K A R A R
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle hükmün dayandığı gerektirici nedenlere göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki diğer temyiz itirazlarının reddine,
2-Dava, davacının bağ-kur hizmetlerine gerek olmaksızın 01.12.2013 tarihi itibari ile SSK"dan yaşlılık aylığı bağlanması talebine ilişkindir.
Mahkemece, ilamında belirttiği gerekçelerle davanın kabulü ile hükümde yazılı şekilde karar verilmiştir.
Dosyadaki kayıt ve belgelerden, davacının 1479 sayılı Yasa, 506 sayılı Yasa ve 5434 sayılı Yasa"ya tabi çalışmalarının bulunduğu, davacının 12.11.2013 tarihinde 506 sayılı Yasa kapsamında yaşlılık aylığı tahsis talebinde bulunduğu, Kurumun ise davacının son 7 yıllık sürede 4/1-b kapsamındaki sigortalılığın daha fazla olduğu ve aylığın bu kapsamda değerlendirilebileceğini ancak bağ-kur sigortalılığından prim borcu olduğu gerekçesi ile talebinin reddedildiği, davacının ise eldeki davayı 5510 sayılı Yasa"nın 4/1-b kapsamındaki sigortalılığı değerlendirilmeksizin SSK"dan aylık bağlanması gerektiği talebi ile açıldığı anlaşılmaktadır.
Somut olayda, her ne kadar davacı SSK"dan aylık talebinde bulunmuşsa da; mahkemece 506 sayılı Yasa ve 5434 sayılı Yasa"ya tabi çalışmaları birleştirilmek sureti ile aylığa hak kazanacağı değerlendirilerek sonuca gidilmesi hatalı olmuştur.
Esasen, 2829 sayılı Yasanın amacı hiçbir kurumdaki hizmeti aylık bağlanmasına yeterli olmayan sigortalı ve hak sahiplerine aylık bağlanmasını sağlamak ve değişik kurumlardaki hizmetler birleştirilerek ziyan olmasını önlemektir. Yasa ile sosyal güvenlik sağlıyarak kişileri yaşadıkları toplum içinde insan onuruna yaraşır şekilde onu başkalarına muhtaç etmeyecek asgari bir hayat standardı sağlanmak istenmiştir. Aksinin düşünülmesi Anayasanın, sosyal güvenliğin bir insan hakkı olduğuna ilişkin ilkesine aykırılık oluşturur. Nitekim aynı ilkeden hareket edilerek kişilere askerlik hizmetinden veya yurt dışı hizmetlerinden yaşlılık aylığı bağlanmasına yetecek kadar süreyi borçlanarak değerlendirme olanağı tanınmış, tüm süreyi borçlanma zorunluluğu konmamıştır. Söz ve deyimlerin lafzi anlamına sıkı sıkıya bağlanarak, 2829 sayılı Yasadan yararlanabilmek için kişiyi tüm sosyal güvenlik kurumlarına tabi hizmet sürelerini birleştirmeye zorlamanın sosyal güvenlik sistemi ve yasanın amacı ile bağdaşmadığı gerçeği karşısında, davacı yalnızca 506 sayılı Yasa"ya tabi çalışmaları ve doğum borçlanması ile aylık bağlanabiliyorken, ikinci bir sosya güvenlik Kurumuna tabi hizmetin birleştirilmesi uygun olmayacaktır( HGK "nın 06.03.2002 tarih, 2002/132 Esas, 2002/139 Karar ilamı da aynı doğrultudadır).
Oysa; davacının SSK"lı çalışmaları tek başına aylık bağlanmasına yetmediğinden, 2829 sayılı Yasa uyarınca tüm hizmetleri birleştirilerek sonuca gidilmesi gerekirken, yalnızca iki sigortalılıkta geçen çalışmalarının birleştirilmesi hatalı olmuştur.
Yapılacak iş, öncelikle davacının 1479 sayılı Yasa"ya tabi çalışmalarını gösterir hizmet cetveli celbedilmeli ve 23.04.2015 tarihli Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren 6645 sayılı Yasanın 56. Maddesi ile 5510 sayılı Yasaya eklenen geçici 63. maddesi uyarınca davacının Bağ-Kur"a tabi sigortalılığının durdurulup durdurulmayacağı hususları değerlendirilmeli ve davacının SSK"ya tabi çalışmaları tek başına aylık bağlanmasına yeterli olmadığından tüm sigortalılıkları birleştirilmek sureti ile yukarıdaki yasal düzenleme (geçici 63. madde) de dikkate alınarak çıkacak sonuca karar vermekten ibarettir.
Mahkemece bu maddi ve hukuki olgular nazara alınmaksızın yazılı şekilde karar verilmesi usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde davalının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 31.03.2016 gününde oybirliğiyle karar verildi.