Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/11839 Esas 2018/8030 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı banka nezdinde şube müdürü olarak 01.12.2005 tarihinde çalışmaya başladığını ve bu çalışmasının iş akdinin emeklilik nedeniyle sona erdiği 24.06.2013 tarihine kadar kesintisiz olarak devam ettiğini, kıdem tazminatı ve diğer yasal haklarının ödenmediğini beyanla, kıdem tazminatı ve fazla çalışma ücreti alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının 01.12.2005 tarihinde çalışmaya başladığını ve Gazi Bulvarı Şube Müdürlüğünde çalışmakta iken istifa dilekçesiyle iş akdini feshettiğini ve tüm hak ve alacaklarını alarak işten ayrıldığını, hiçbir gerekçe göstermeden işten ayrıldığı için kıdem tazminatı hakkı bulunmadığını, diğer taraftan, davacı yönetici konumunda çalıştığı için fazla çalışma ücreti talep edebilecek bir personel olmadığını, müvekkili bankada mesai saatlerinin 09.00 – 18.00 arası olup, haftalık 40 saat çalışıldığını beyanla davanın reddi gerektiğini savunmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar, davalı vekilince temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacının davalı işyerindeki çalışması esnasında fazla mesai çalışmasının bulunup bulunmadığı taraflar arasında uyuşmazlık konusudur.

Dosya kapsamında hükme esas alınan 26.02.2015 tarihli hesap bilirkişisi raporu içeriğinde, fazla mesai ücret alacağı bakımından yapılan değerlendirmede; davacının haftanın 5 günü 09.00 – 19.00 saatleri arasında günlük 10 saat çalıştığı, bu zaman diliminde bir saat yemek molası kullandığı kabul olunarak ara dinlenmesi düşüldüğünde, haftalık çalışma süresinin 9 saat x 5 gün = 45 saat olduğu, genel bakımdan haftalık yasal çalışma süresinin 45 saat olduğu dikkate alındığında fazla çalışmasının olmadığı, ancak davalı işyerinin banka olduğu ve bankalardaki haftalık çalışma süresinin 40 saat olarak belirlendiği, bu nedenle davacının 40 saatten 45 saate kadar olan haftalık 5 saatlik çalışmasının fazla sürelerle çalışma olduğunun kabulü ile normal çalışma ücretinin saat başına düşen miktarının yüzde yirmibeş yükseltilerek ödenmesi gerektiği belirtilerek hesaplama yapılmıştır.
Dosya kapsamında yer alan 01.12.2005 tarihli davacının imzasının da yer aldığı iş sözleşmesinde çalışma süresinin haftalık 40 saat olarak kabul edildiği yönünde bir düzenleme yer almadığı gibi, sözleşmenin "ücret" başlığını taşıyan 4.maddesinin b bendinde de aylık ücrete fazla çalışma ücretinin dahil olduğu belirtilmiştir. Dolayısı ile fazla mesai ücretine ilişkin hesaplamada söz konusu madde dikkate alınmadığı gibi, tanık beyanlarına göre de yasal çalışma süresi olan 45 saatin aşılmadığının anlaşılmasına göre talebin reddine karar verilmesi gerekirken, yazılı şekilde kabulü hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 28.03.2018 tarihinde oybirliği ile karar verildi.