• HIRSIZLIK
• HÜKME ESAS ALINAN PARMAK İZİ RAPORUNUN DENETİME OLANAK SAĞLAYACAK ŞEKİLDE DOSYA İÇERİSİNDE YER ALMAMASI
• SUÇA KONU EŞYALARIN İADESİ
• TEKERRÜRE ESAS ALINAN İLAMIN HÜKÜM FIKARSINDA GÖSTERİLMESİ GEREKMESİ

• CEZA MUHAKEMESİ KANUNU (CMK) (5271) Madde 230
• TÜRK CEZA KANUNU (TCK) (5237) Madde 168
• TÜRK CEZA KANUNU (TCK) (5237) Madde 53
• CEZA VE GÜVENLİK TEDBİRLERİNİN İNFAZI HAKKINDA KANUN (5275) Madde 108

Yerel Mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle; başvurunun nitelik, ceza türü, süresi ve suç tarihine göre dosya görüşüldü:
1-) Gerekçeli kararda iddia ve savunma ile esas hakkındaki görüşe yer verilmeyerek CMK’nun 230. maddesine aykırı davranılması,
2-) Denetime olanak sağlayacak şekilde dosya içerisinde bulundurulmayan ve hükme esas alınan parmak izi raporunun mahkumiyet hükmünün tek delili konumunda olduğunun anlaşılması karşısında; öncelikle hükme esas alınan parmak izi raporunun denetime olanak sağlayacak şekilde dosya içerisine getirtilerek incelenip, bunun mümkün olmaması halinde yeniden bilirkişi marifetiyle inceleme yapılarak olay yerinden elde edilen parmak izinin sanığa ait olup olmadığının duraksamaya yer vermeyecek şekilde tespit edildikten ve okunarak sanıktan diyecekleri sorulduktan sonra sanığın hukuki durumunun tayin ve takdiri gerekirken, eksik inceleme ile yazılı biçimde hüküm kurulması,
3-) Suça konu eşyalardan cep telefonun dışındakilerin iade edildiğinin yakınan tarafından beyan edilmesine karşın, ne şekilde iade edildiğinin dosya içeriğinden anlaşılamaması karşısında; suça konu eşyaların ne şekilde ve ne zaman iade edildiği, koşulların bulunması halinde kısmi iadeye rızasının bulunup bulunmadığı yakınandan sorularak, sanık hakkında 5237 sayılı TCK’nun 168/4. maddesinin uygulama koşullarının tartışılması gerektiğinin düşünülmemesi,
4-) Kasten işlemiş olduğu suçtan hapis cezasına mahkumiyetin yasal sonucu olarak sanık hakkında 5237 sayılı TCK’nun 53. maddesi uyarınca uygulama yapılması gerektiğinin düşünülmemesi,
5-) 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı hakkındaki Yasanın 108/2. maddesi uyarınca tekerrür nedeniyle koşullu salıverme süresine eklenecek miktarın, tekerrüre esas alınan cezanın en ağırından fazla olamayacağının anlaşılması karşısında, tekerrüre esas alınan ilamın hüküm fıkrasında gösterilmesi gerektiği gözetilmeden yazılı biçimde karar verilmesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanık E.. O..’ın temyiz itirazı bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 20.01.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.