(…1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.

2-Davacı işçinin istek konusu süre içinde fazla çalışma, hafta ve genel tatil ücreti isteklerinin kabulüne karar verilmiştir.

Fazla çalışmaların uzun bir süre için hesaplanması ve miktarın yüksek çıkması halinde Yargıtay’ca son yıllarda hakkaniyet indirimi yapılması gerektiği istikrarlı uygulama halini almıştır (Yargıtay, 9.HD. 18.7.2008 gün 2007/ 25857 E, 2008/ 20636 K., Yargıtay 9.HD. 28.4.2005 gün 2004/ 24398 E, 2005/ 14779 K. ve Yargıtay 9.HD. 9.12.2004 gün 2004/ 11620 E, 2004/ 27020 K.). Gerçekten bir işçinin uzun süre ve her gün aynı şekilde günlük çalışma süresinin üzerinde fazla çalışma yapması hayatın olağan akışına uygun düşmez.  Fazla çalışma ücretinden indirimi öngören bir yasal düzenleme olmasa da, Yargıtay’ın yapılmasını öngördüğü indirimi çalışma süresinden indirim olarak algılamak gerekir. Fazla çalışma ücretinden indirim; takdiri indirim yerine kabul edilen fazla çalışma süresinden indirim olmakla, davacı tarafın kendisini avukat ile temsil ettirmesi durumunda reddedilen kısım için davalı yararına avukatlık ücretine hükmedilmesi gerekir. Ancak, fazla çalışmanın taktiri delil niteliğindeki tanık anlatımları yerine, yazılı belgelere ve işveren kayıtlarına dayanması durumunda böyle bir indirime gidilmemektedir.

Somut olayda, davacı işçinin yaklaşık altı yıl süren çalışmasının her haftasında 12 saat fazla çalışma yaptığı, her Pazar ve genel tatil günü çalıştığı kabul edilmiştir. Hesaplama tamamen tanık beyanlarına dayanmış olmakla hesaplanan fazla çalışma, hafta ve genel tatil ücretinden indirime gidilmesi gerekirken tamamının hüküm altına alınması hatalı olup, kararın bu yönden bozulması gerekmiştir…)

 gerekçesiyle oybirliğiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda, mahkemece önceki kararda direnilmiştir.

TEMYİZ EDEN: Davalı vekili                                              

                                 HUKUK GENEL KURULU KARARI 

Hukuk Genel Kurulunca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:

Dava, işçilik alacakları istemine ilişkindir.

Davacı vekili, hizmet akdi ile çalıştığı süreye ilişkin olarak ödenmeyen kıdem tazminatı, fazla çalışma, bayram ve hafta tatili ile son iki yıllık izin ücretlerine ilişkin alacaklarının tahsilini istemiştir.

Davalı işveren vekili, davacının alacağı bulunmadığını belirterek davanın reddini savunmuştur.

Yerel Mahkeme, davacının çalışma süresi ile ücret miktarını ve ıslahı dikkate alarak bilirkişi raporunda belirlenen miktarlar uyarınca davanın kabulüne karar vermiş; davalı vekilince temyiz edilen karar Özel Daire’ce metni yukarıda bulunan ilamla bozulmuştur.

Yerel Mahkeme hükme esas alınan bilirkişi raporunda fazla çalışma ücretinin % 30 hakkaniyet indirimi ile belirlendiği gerekçesiyle önceki kararında direnmiştir.

Direnme kararı davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

Tarafların karşılıklı iddia ve savunmalarına, dosyadaki tutanak ve kanıtlara, delillerin değerlendirilmesinde bir isabetsizlik bulunmamasına, mahkeme kararında açıklanan gerektirici nedenlere ve özellikle mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda yapılan hesaplamada fazla çalışma ücretinden hakkaniyet indirimi yapılmış ve sonuçta da bu hakkaniyet indirimi gözetilerek, fazla çalışma ücretine hükmedilmiş olmasına göre; mahkemenin, fazla çalışma ücretinin belirlenmesinde hakkaniyet indiriminin gözetildiğine ilişkin direnme gerekçesi yerindedir.

Yine mahkemece uygulanan % 30 oranındaki hakkaniyet indirimi de dosya içeriği ile uyumlu olup, isabetli değerlendirme sonucu bu oranın hesaplamaya esas alınarak karar verilmesi de doğrudur.

Nitekim, hakkaniyet indirimine ilişkin aynı ilke Hukuk Genel Kurulu’nun 04.11.2009 gün 2009/9-419 E. 2009/475 K.; 04.02.2009 gün 2009/9-2 E., 2009/48 K.; 06.04.2011 gün 2010/9-746 E. 2011/58 K. ve 27.04.2011 gün 2011/9-41 E. 2011/237 K. sayılı ilamlarında da aynen benimsenmiştir.

O nedenle usul ve yasaya uygun bulunan direnme kararının onanması gerekir.

S O N U Ç : Davalı vekilinin temyiz itirazlarının reddi ile, direnme kararının yukarıda açıklanan nedenlerle ONANMASINA,  15.02.2012 gününde oybirliği ile karar verildi.