MAHKEMESİ :FİKRİ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada ... 2. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi’nce verilen 01/10/2014 tarih ve 2014/95-2014/277 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin "longlife parkett" ibareli, 2013/14958 no’lu marka başvurusunun 556 sayılı KHK’nın 7/1- a ve c bendi hükümleri uyarınca reddedildiğini oysa, başvuru konusu işaretin ayırt ediciliğinin bulunduğunu, marka olabilme vasfının olduğunu ve uzun zamandan bu yana kullanıldığından ayırt edicilik kazanan işaretin tescil başvurusunun reddedilmesinin hukuka aykırı olduğunu zira, başvuru konusu işaretin Almanca ve İngilizce iki kelimenin bir araya getirilmesiyle oluşturulduğunu, ... ve ..."da tescilli olduğunu, ... Protokolü yoluyla ..., ... ve ... gibi ülkelerde tescil edildiğini, başvuru konusu işaretle, kullanılmak istenilen ürünler arasında direk bir bağlantı olmadığını, ... nezdinde benzer birçok marka tescili bulunduğunu, Paris Sözleşmesi’nin 4. mükerrer 6. maddesi ile TRİPS’in 15. maddesi hükümleri gereğince başvurunun tescilinin zorunlu olduğunu ileri sürerek, ... YİDK"in 2014/M-706 sayılı kararının iptalini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, başvuru konusu "longlife parkett" ibaresinin uzun ömürlü parke anlamına geldiğini, bu haliyle işaretin ortalama tüketiciler tarafından tescile konu malların belli bir vasfını ifade ettiğini, tasvir edici bir adlandırma olduğunu, işaretin başvuru kapsamındaki ürünleri başka teşebbüslerin ürünlerinden ayırt etme koşulunu sağlamadığını, işaretin kullanımla ayırt edicilik kazandığına ilişkin yeterli kanıtın bulunmadığını, YDİK kararının usul ve yasaya uygun olduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece iddia, savunma, toplanılan deliller, bilirkişi raporu ve tüm dosya kapsamına göre, başvuru konusu işaretin uzun ömürlü parke anlamına geldiği ve başvuru konusu ürünler için herkesin kullanımına açık, tanımlayıcı anlam ve ifadeler içerdiği, bu hali ile jenerik ve tasviri bir sözcük olduğu, somut olarak ayırt edici nitelikten yoksun bulunduğu, bu nedenle başvurunun 556 sayılı KHK’nin 7. maddesinin a, c ve hatta d bendi hükümleri

gereğince reddi gerektiği, anılan işaretin bir kısım ülkelerde tescilli olmasının Paris Sözleşmesi’nin 4. mükerrer 6. maddesi ile TRİPS’in 15. maddesi hükümleri uyarınca ülkemiz açısından bağlayıcılığının bulunmadığı, davacının sunduğu delillerden başvuru konusu işaretin, kapsamındaki ürünler için, 556 sayılı KHK’nın 7. maddesinde yer alan mutlak ret nedenlerinden etkilenmeksizin tescile olanak sağlayacak düzeyde kullanımla ayırt edicilik kazandığının da ispatlanamadığı gerekçesiyle, davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 03,70 TL temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 17/01/2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.