MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davacının kıdem tazminatı ile yıllık izin ücreti alacaklarının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı, davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, bilirkişi raporu doğrultusunda yazılı gerekçe ile davanın kabulüne karar verilmiştir
Temyiz:
Kararı davalı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle temyiz nedenlerine göre davalının aşağıdaki bendin dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Taraflar arasında uyuşmazlık, işçinin kullandırılmayan izin sürelerine ait alacağı bulunup bulunmadığı noktasında toplanmaktadır.
4857 sayılı Kanun"un 59. maddesinde, iş sözleşmesinin herhangi bir nedenle sona ermesi halinde, işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır. Yıllık izin hakkının ücrete dönüşmesi için iş sözleşmesinin feshi şarttır. Bu noktada, sözleşmenin sona erme şeklinin ve haklı nedene dayanıp dayanmadığının önemi bulunmamaktadır.
Yıllık izinlerin kullandırıldığı noktasında ispat yükü işverene aittir. İşveren yıllık izinlerin kullandırıldığını imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge ile kanıtlamalıdır.
Somut uyuşmazlıkta, hükme esas alınan bilirkişi raporunda davacının 8 tam yıl hizmet süresi karşılığı toplam 130 gün yıllık ücretli izne hak kazandığı, kullandırıldığı ispatlanamayan 70 gün karşılığı izin alacağı bulunduğu kabul edilerek hesaplama yapılmıştır. Ne var ki; Mahkemece varılan sonuç dosya içeriği ile örtüşmemektedir.
Dava dilekçesinde; davacının, 2010, 2011 ve 2012 yıllarında yıllık ücretli izin kullandığı belirtilmiş, davalı ise 2012 ve 2013 yıllarında toplam 40 gün yıllık izin kullandığını gösteren davacı imzalı yıllık izin defteri ibraz etmiştir. Buna göre, davacının 2010 yılında 14, 2011, 2012 ve 2013 yıllarında 20"şer gün olmak üzere toplam 74 gün yıllık ücretli izin kullandığı, kullandırıldığı ispatlanamayan 56 gün karşılığı yıllık ücretli izin alacağının bulunduğu anlaşılmaktadır. Mahkemece, davacının 56 gün karşılığı yıllık ücretli izin alacaklısı olduğu kabul edilerek bu alacak hüküm altına alınmalı iken, 70 gün karşılığı yıllık ücretli izin alacağının hüküm altına alınmış olması hatalı bulunduğundan bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, 07.06.2018 gününde oybirliği ile karar verildi.