Tehdit - kişilerin huzur ve sükununu bozma - Yargıtay 18. Ceza Dairesi 2016/1239 Esas 2018/119 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Tehdit, kişilerin huzur ve sükununu bozma
HÜKÜMLER : Mahkumiyet

KARAR
Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle, başvurunun süresi, kararın niteliği ve suç tarihine göre dosya görüşüldü:
1-) Sanık hakkında katılanlara karşı işlemiş olduğu tehdit suçlarından verilen cezalar bakımından; kararda öngörülen cezaların nitelik ve niceliğine göre, verildiği tarih itibariyle temyiz edilemez olduğu anlaşıldığından, 5320 sayılı Kanunun 8/1 ve 1412 sayılı CMUK’un 317. maddeleri uyarınca sanık ...’in tebliğnameye uygun olarak TEMYİZ İSTEĞİNİN REDDİNE,
2-) Kişilerin huzur ve sükununu bozma suçundan verilen hükme gelince;
Sanığa yükletilen kişilerin huzur ve sükununu bozma eylemiyle ulaşılan çözümü haklı kılıcı zorunlu öğelerinin ve bu eylemin sanık tarafından işlendiğinin Kanuna uygun olarak yürütülen duruşma sonucu saptandığı, bütün kanıtlarla aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların temyiz denetimini sağlayacak biçimde ve eksiksiz sergilendiği, özleri değiştirilmeksizin tartışıldığı, vicdani kanının kesin, tutarlı ve çelişmeyen verilere dayandırıldığı,
Eylemin doğru olarak nitelendirildiği ve Kanunda öngörülen suç tipine uyduğu
Anlaşılmış ve ileri sürülen temyiz nedenleri yerinde görülmediği gibi hükmü etkileyecek oranda başkaca hukuka aykırılığa da rastlanmamıştır.
Ancak;
28/06/2014 tarih 6545 sayılı Kanunun 81. maddesi ile değişik 5275 sayılı Kanunun 106/3 maddesi gözetilmeden, hükümde infaz yetkisini kısıtlayacak şekilde para cezasının ödenmemesi halinde kalan cezanın hapse çevrileceğine karar verilmesi,
Bozmayı gerektirmiş ve sanık ...’in temyiz iddiaları bu nedenle yerinde ise de, bu aykırılık yeniden duruşma yapılmasına gerek olmaksızın düzeltilebilir nitelikte olduğundan, temyiz edilen karardan, tebliğnameye uygun olarak “ödenmeyen adli para cezasının hapse çevrileceğine” ilişkin bölümün çıkarılması suretiyle HÜKMÜN DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 15.01.2018 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.