Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 52/2-4, 53/6, 5275 sayılı kanunun 106/3. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanık hakkında 13.05.2015 tarihli hükümle 3000 TL adli para cezası yanında, TCK"nın 53/6. maddesi uyarınca sürücü belgesinin de geçici olarak geri alınmasına karar verilmesi sebebiyle hükmün temyizi kabil olduğu anlaşılmakla temyiz isteminin reddine ilişkin 22.05.2015 tarihli ek karar kaldırılarak yapılan incelemede;
Mahkemece tayin olunan güvenlik tedbirinin süresinin, fiilin ağırlığı ile orantılı, adalet ve hakkaniyet kurallarına uygun olacak şekilde belirlendiği anlaşılmakla, tebliğnamedeki sürücü belgesinin fazla alındığından bahisle bozma öneren görüşe iştirak edilmemiştir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yerine 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafiinin sürücü belgesinin fazla alındığına ilişkin temyiz itirazının reddi ile hükmün isteme aykırı olarak ONANMASINA, 03.07.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.