Bozulmuş veya değiştirilmiş gıda ticareti yapma - Yargıtay 20. Ceza Dairesi 2019/6572 Esas 2020/1700 Karar Sayılı İlamı

20. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/6572
Karar No: 2020/1700
Karar Tarihi: 10.03.2020

Bozulmuş veya değiştirilmiş gıda ticareti yapma - Yargıtay 20. Ceza Dairesi 2019/6572 Esas 2020/1700 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanığın, mağdurları gıda zehirlenmesine neden olan bozuk veya değiştirilmiş gıda satışı yaptığına dair yeterli delil bulunamadığından beraat etmesi gerektiği ancak, mahkemenin gerekçesiz olarak sanığı mahkum ettiği belirtilmiştir. Ayrıca, TCK’nin 186/1 maddesi gereği uzman kişi veya kurumlardan rapor alınmadığı ve numune alınmadığı hususunda da bahsedilmiştir. Kararda ayrıca, Anayasa Mahkemesi’nin 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinin bazı hükümlerinin iptal edilmesi nedeniyle, sanıkların durumunun yeniden belirlenmesinde zorunluluk bulunduğu belirtilmiştir.
Kanun Maddeleri:
- Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 141. maddesi
- 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 34, 230, 232 ve 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi
- 1412 sayılı CMUK’nın 308/7. maddesi
- TCK’nin 186/1. maddesi
- 5237 sayılı TCK'nın 53. maddesi

20. Ceza Dairesi 2019/6572 E. , 2020/1700 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Bozulmuş veya değiştirilmiş gıda ticareti yapma
Hüküm : Hükmün açıklanması suretiyle mahkûmiyet

Dosya incelendi.
GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ:
1-Dosya kapsamına göre; mağdurların gıda zehirlenmesi sonucu hastanede tedavi görmeleri ve şikayette bulunmaları üzerine başlatılan soruşturmada sadece mağdurların beyanlarının alındığı, işletmenin sattığı gıda yönünden TCK"nın 186/1. maddesi kapsamında "kişilerin hayatını ve sağlığını tehlikeye sokacak biçimde bozulmuş veya değiştirilmiş" nitelikte olup olmadığı hususunda uzman kişi ya da kurumlardan rapor aldırılmadığı ve söz konusu ekmek arası dönerden her hangi bir numune alınmadığı da gözetilerek sanığın atılı suçu işlediğini somut bir olgu olarak ortaya koyan, her türlü şüpheden uzak, mahkûmiyetine yeterli kesin ve inandırıcı delil bulunmadığından, sanığın beraati yerine mahkûmiyetine karar verilmesi,
Kabule göre de;
2- Türkiye Cumhuriyeti Anayasası"nın 141,karar tarihinde yürürlükte bulunan 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun 34, 230, 232 ve 5320 sayılı Yasanın 8/1.maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK.nın 308/7.maddeleri uyarınca; mahkeme kararlarının Yargıtay denetimine olanak sağlayacak biçimde açık olması ve Yargıtay’ın bu işlevini yerine getirebilmesi için kararın dayandığı tüm kanıtların, bu kanıtlara göre mahkemenin ulaştığı sonuçların, iddia, savunma ve dosyadaki diğer belgelere ilişkin değerlendirmeler ile sanığın eyleminin ve yüklenen suçun unsurlarının nelerden ibaret olduğunun ve kamu davası ile ilgili kurulan mahkumiyet hükmünün dayanaklarının gerekçeleriyle kararda açıklanıp gösterilmesi gerekirken bu ilkelere uyulmadan Fethiye 1. Ceza Mahkemesinin 10/02/2010 tarihli hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına dair karara atıfla ve bu suretle gerekçeden yoksun olarak sanık hakkında mahkumiyet kararı verilmesi,
3- Hükümden sonra 24.11.2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren Anayasa Mahkemesi"nin 08.10.2015 tarihli 2014/140 esas ve 2015/85 karar sayılı kararı ile, 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesinin bazı hükümlerinin iptal edilmesi nedeniyle, bu maddenin uygulanması açısından, sanıkların durumunun yeniden belirlenmesinde zorunluluk bulunması,
Kanuna aykırı, sanığın temyiz itirazı bu nedenle yerinde görülmüş olduğundan, hükmün BOZULMASINA, 10/03/2020 tarihinde oy birliği ile karar verildi.