Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b-e, 62, 52/2-4. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edikmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Mahkemenin kabul ve takdirinde bir isabetsizlik bulunmadığı, kusur raporunu düzenleyen bilirkişiye yemin verdirilmemiş olmasının da hükmün esasını etkilemeyeceği açıkça anlaşıldığından, tebliğnamede bozma öneren (1) numaralı görüşe iştirak edilmemiştir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmayarak, tebliğnamedeki bozma öneren (2) numaralı görüşüne iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın hakkında beraat kararı verilmesi gerektiğine, hükmün açıklanmasının geri bırakılması hükümlerinin uygulanmamasına ilişkin ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme aykırı olarak ONANMASINA, 19.06.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.