Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2017/8720 Esas 2019/7408 Karar Sayılı İlamı

12. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/8720
Karar No: 2019/7408
Karar Tarihi: 18.06.2019

Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2017/8720 Esas 2019/7408 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık taksirle yaralamadan mahkum edildi. Katılan vekilinin temyiz talebi reddedildi çünkü yasal süre geçmişti. Sanık müdafii temyiz talebinde bulundu ve hüküm adli para cezasının ödenmeme durumunun infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği konusunda bir bozma nedeni yapılmamıştır. Ancak, doğrudan hükmedilen adli para cezasının TCK'nın 52/2 maddesi yerine 50/1-a maddesi kullanılarak hapis cezasına çevrilmemesi kanuna aykırı olduğu için hüküm bozuldu ve TCK'nın 52/2 maddesi yerine 50/1-a maddesi kullanılmış gibi düzeltilerek hüküm onandı. Kararda TCK'nın 89/1-2-b-son, 62,
50/1-a, 52-4, 106/3 maddeleri geçmektedir. TCK'nın 89/1-2-b-son maddesi taksirle yaralama suçunun tanımını yaparken, 62. madde suçun taksiri ortadan kalkmadığı takdirde karşılaşılacak olan yaptırımları düzenlemektedir. 50/1-a maddesi ise hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesi hakkında hüküm vermektedir. 52/4 maddesi, adli para cezasının belirlendiği durumları açıklarken, 106/3 maddesi, itirazın kabul edilmemesi halinde cezanın tebliğ edilmesi hakkında hüküm vermektedir.

12. Ceza Dairesi 2017/8720 E. , 2019/7408 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1-2-b-son, 62, 50/1-a, 52-4, 106/3. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii ve katılan vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
(I) Katılan vekilinin temyiz talebine yönelik incelemede;
Katılan vekilinin yüzüne karşı verilen 27/10/2015 günlü kararın, katılan vekili tarafından CMUK’un 310/1. maddesinde öngörülen yasal bir haftalık süre geçtikten sonra 30/11/2015 tarihinde temyiz ettiğinin anlaşılması karşısında; 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 317. maddesi gereğince temyiz isteminin REDDİNE,
(II) Sanık müdafiinin temyiz talebine yönelik incelemeye gelince;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yerine 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafiinin kusur durumuna, eksik araştırmaya ve savunma hakkının kısıtlandığına yönelik yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Sanık hakkında hükmedilen doğrudan adli para cezasının bir gün karşılığı miktarının belirlenmesi sırasında buna esas uygulama maddesi olan TCK"nın 52/2 maddesi yerine hapis cezalarının adli para cezasına çevrilmesine imkan veren TCK’nın 50/1-a maddesinin gösterilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün 5 ile numaralandırılan fıkrasındaki “50/1-a” ibaresinin “52/2” şeklinde değiştirilmek suretiyle, sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA 18/06/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.