Esas No: 2021/4222
Karar No: 2022/7354
Karar Tarihi: 04.07.2022
Yargıtay 9. Ceza Dairesi 2021/4222 Esas 2022/7354 Karar Sayılı İlamı
Özet:
Sanık hakkında cinsel taciz suçundan verilen mahkumiyet hükmü, savunma hakkının kısıtlanarak verilmiş olduğu ve hüküm tarihindeki kanuni düzenlemelerin dikkate alınması gerektiği gerekçesiyle bozulmuştur. Ayrıca, tehdit suçundan verilen adli para cezasının miktarı itibarıyla kesin olması nedeniyle bu hükme yönelik olarak katılan mağdure vekilinin temyiz istemi reddedilmiştir. Kanun maddeleri olarak da, 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek, 1412 sayılı CMUK'nın 317. maddesi uyarınca temyiz istemi reddedilirken, cinsel taciz suçunun üst sınırının iki yıl veya daha az süreli hapis cezasını gerektirmesi nedeniyle mahkumiyet hükmü kurulduğu ve 5271 sayılı CMK'nın 196. maddesine muhalefet edildiği, 7188 sayılı Kanunun geçici 5. maddesinin 1/c bendine yönelik olarak Anayasa Mahkemesi tarafından yapılan iptal kararı sonrasında sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunduğu belirtilmiştir.
"İçtihat Metni"
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Cinsel taciz, tehdit
HÜKÜM : Mahkumiyet
İlk derece mahkemesince verilen hükümler temyiz edilmekle başvurunun muhtevası ve inceleme tarihine kadar getirilen kanuni düzenlemeler nazara alınarak dosya tetkik edildi, gereği görüşüldü:
Sanık hakkında tehdit suçundan verilen hükmün temyiz incelemesinde;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun Dairemizce de benimsenen 21.06.2005 gün ve 61/82 sayılı Kararında vurgulandığı üzere, hükmün temyiz edilebilir olup olmadığını belirleme bakımından hüküm tarihindeki kanuni düzenlemenin dikkate alınması gerektiği, 14.04.2011 tarihinde yürürlüğe giren 6217 sayılı Kanunun 26. maddesiyle 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 2. madde ile hapis cezasından çevrilenler hariç sonuç olarak hükmedilen 3.000 TL’ye kadar (3.000 TL dahil) para cezaları kesin nitelikte olup, sanık hakkında tehdit suçundan doğrudan verilen 500 TL adli para cezasının miktar itibarıyla CMUK'nın 305/1. maddesi gereğince kesin olmasından dolayı temyizi mümkün bulunmadığından, anılan hükme yönelik katılan mağdure vekilinin temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 CMUK'nın 317. maddesi uyarınca REDDİNE,
Sanık hakkında cinsel taciz suçundan verilen hükmün temyiz incelemesine gelince;
Başka suçtan cezaevinde hükümlü olduğu anlaşılan sanığın 10.02.2015 günlü karar celsesinde bizzat veya SEGBİS yoluyla hazır edilmesi yönünde işlem yapılmayıp, yokluğunda savunması alınmaksızın mahkumiyet kararı verilmesi suretiyle savunma hakkı kısıtlanarak 5271 sayılı CMK'nın 196. maddesine muhalefet edilmesi,
Kabule göre de;
Sanığın işlediği kabul edilen cinsel taciz suçunun üst sınırının iki yıl veya daha az süreli hapis cezasını gerektirmesi ve mahkemece mahkumiyet hükmü kurulmasının ardından 17.10.2019 tarihinde yürürlüğe giren 7188 sayılı Kanunla yeniden düzenlenen 5271 sayılı CMK’nın 251. maddesindeki basit yargılama usulüne dair kanuni düzenlemeden sonra 7188 sayılı Kanunun geçici 5. maddesinin 1/c bendine yönelik olarak 19.08.2020 günlü, 31218 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren Anayasa Mahkemesinin 25.06.2020 tarih ve 2020/16 Esas - 2020/33 sayılı Kararı ile 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununa 7188 sayılı Kanunun 31. maddesiyle eklenen geçici 5. maddesinin (d) bendinde yer alan “kovuşturma evresine geçilmiş” ibaresinin, aynı bentte yer alan “basit yargılama usulü” yönünden Anayasaya aykırı bulunarak iptal edilmesi karşısında, anılan karara istinaden sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Kanuna aykırı, katılan mağdure vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK'nın 321. maddesi yarınca BOZULMASINA, 04.07.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.
