Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2017/11793 Esas 2019/7104 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/1, 22/3, 89/2-b, 53/1, 3, 53/6. maddeleri
uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
Sanığa isnat edilen taksirle yaralama suçu 5271 sayılı CMK’nın 253/1. maddesi gereğince uzlaşmaya tabi olup, soruşturma aşamasında uzlaştırma sağlanamadığından kamu davası açıldığı anlaşılmakla; 02.12.2016 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanunun 35. maddesiyle değişik 5271 sayılı CMK"nın 254. maddesine göre sanığın hukuki durumunun yeniden değerlendirilmesine yönelik bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanık müdafiinin eksik araştırma ile karar verildiğine, kusur durumuna ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Sanığın sevk ve idaresindeki ticari otobüsten inmek isteyen katılanın, aracın kapısının kapanması ve mantosunun kapıya sıkışmasıyla bir süre yerde sürüklenmesi neticesinde yaşamını tehlikeye sokacak, basit tıbbi müdahale ile giderilemeyecek ve vücudundaki kemik kırığının hayat fonksiyonlarını ağır (4) derecede etkileyecek nitelikte yaralandığı olayda, koşulları oluşmayan bilinçli taksir hükümlerinin uygulanması suretiyle sanığa fazla ceza tayini,
2-Temel ceza tayin edilirken kusur durumunun “taksir” yerine “kast” olarak belirtilmesi,
3-Sanık hakkında TCK"nın 89/2-b maddesi uyarınca belirlenen cezada 1/2 oranında artırım yapılırken “16 ay hapis cezası” yerine netice cezanın “1 yıl 4 ay hapis cezası” olarak belirlenmesi,
4-Katılanın yaralanmasının yaşamsal tehlike geçirecek nitelikte olduğu belirtilmesine rağmen, artırım maddesinde TCK’nın 89/2-e fıkrasının gösterilmemesi,
5-5237 sayılı TCK"nın 53/1. maddesindeki hak yoksunluklarının taksirli suçlarda uygulama olanağı bulunmadığı gözetilmeden, taksirle yaralama suçundan hüküm kurulurken anılan madde ile sanık hakkında hak yoksunluğuna hükmedilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenlerle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"nın 321. maddesi gereğince isteme uygun olarak BOZULMASINA, 11.06.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.