Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b, 62, 52/2-4. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarihli, 2015/962-2018/16 sayılı kararında da vurgulandığı üzere; TCK"nın 52. maddesinin dördüncü fıkrasında, ödenmeyen adli para cezasının hapse çevrileceğinin mahkeme kararında belirtileceği düzenlenmiş olup, adli para cezasını süresinde ödemeyen hükümlüler hakkında cezanın doğrudan doğruya hapis olarak infazı yerine öncelikle kamuya yararlı bir işte çalıştırma suretiyle infazını öngören 6545 sayılı Türk Ceza Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanunun 81. maddesi ile değişik 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanunun 106. maddesinin üçüncü fıkrasında, hükümlünün kamuya yararlı bir işte çalıştırılmasına ilişkin tedbirin ödenmeyen adli para cezasından çevrilerek belirlenen hapis cezası üzerinden kararlaştırılacağına yer verilmesi nedeniyle, anılan düzenlemenin TCK"nın 52. maddesinin dördüncü fıkrasındaki hükmün uygulanma imkanını ortadan kaldırmadığı, yine TCK"nın 52. maddesinin dördüncü fıkrası uyarınca ödenmeyen adli para cezasının hapse çevrileceğinin mahkeme kararında belirtilmemesi ya da infazı kısıtlar şekilde belirtilmesi, 5275 sayılı Kanunun 106 maddesinin beşinci fıkrasında infaz aşamasında nasıl hareket edileceği düzenlenmiş olduğundan mahkemece “ödenmeyen adli para cezasının hapse çevrileceği” şeklinde hüküm tesis edilmesi bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın kusuru olmadığına beraat kararı verilmesi gerektiğine ilişkin temyiz itirazlarının reddi ile hükmün ONANMASINA, 30.05.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.