Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2017/9012 Esas 2019/6697 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/2-b, 62/1, 51/1-3. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafiinin kusur durumuna ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 03/02/2009 tarihli ve 2008/11-250 esas, 2009/13 sayılı kararında da belirtildiği üzere, 5271 sayılı Kanunun 231. maddesinin 6. fıkrasının (c) bendinde belirtilen zararın, maddî zarar olduğu, manevî zararı kapsamadığı, ancak söz konusu maddî zararın da hâkimin basit bir araştırma ile saptayabileceği zarardan ibaret bulunduğu, manevî zarar ile fazlaya ilişkin maddî zararlar için hukuk mahkemesinde dava açmanın mümkün bulunduğu, taksirle yaralama suçunu işlediği kabul edilerek cezalandırılmasına karar verilen sanık tarafından katılanın hastane ve tedavi masrafları için toplam 7550 TL tutarında ödeme yapıldığına ilişkin dekontların dosyaya sunulmakla beraber katılan vekilince iş gücü kaybı ile ilgili maddi ve manevi zararların tazmini için hukuk mahkemesinde sanık aleyhine dava açıldığının beyan edildiği anlaşılmakla, "katılanın zararının tamamının giderilmediği" şeklindeki dosya kapsamı ile uyumsuz gerekçeyle sanık hakkında hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına yer olmadığına karar verilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince isteme uygun olarak BOZULMASINA, 27/05/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.