Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/13196 Esas 2018/11260 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I


Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili; müvekkilinin 15.07.2010- 23.03.2011 tarihleri arasında davalı şirkette çalıştığını, Şubat-Mart ayları ücretlerinin ödenmediğini, fazla çalışma, hafta tatili ve genel tatil günleri çalışma karşılıklarının verilmediğini, izinlerini kullanmadığını ileri sürerek ücret, fazla çalışma, hafta tatili, genel tatil ve yıllık izin ücretleri alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili; davaya cevap vermemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar süresinde davalı vekilince temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara, delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde görülmemiştir.
2- Davacı işçinin hafta tatili ücretine hak kazanıp kazanmadığı hususu taraflar arasında uyuşmazlık konusudur.
4857 sayılı İş Kanununun 46 ncı maddesinde, işçinin tatil gününden önce aynı Yasanın 63 üncü maddesine göre belirlenmiş olan iş günlerinde çalışmış olması koşuluyla, yedi günlük zaman dilimi içinde yirmidört saat dinlenme hakkının bulunduğu belirtilmiş, işçinin hafta tatili gününde çalışma karşılığı olmaksızın bir günlük ücrete hak kazanacağı da 46 ncı maddenin ikinci fıkrasında hüküm altına alınmıştır.
Hafta tatili izni kesintisiz en az yirmidört saattir. Bunun altında bir süre haftalık izin verilmesi durumunda, usulüne uygun şekilde hafta tatili izni kullandığından söz edilemez. Hafta tatili bölünerek kullandırılamaz. Buna göre hafta tatilinin yirmidört saatten az olarak kullandırılması halinde hafta tatili hiç kullandırılmamış sayılır.
İspat yükü üzerinde bulunan davacı, hafta tatillerinde çalıştığı iddiasını ispat için takdiri delil niteliğindeki tanık beyanlarına dayanmıştır.
Somut olayda; hem davacı dava dilekçesinde haftanın 6 günü çalıştığını beyan etmiş, hem de dinlettiği tanıkları davacının haftanın 6 günü çalıştığını, pazar günü çalışma olmadığını ifade etmişlerdir.
Yukarıda ayrıntılı bir biçimde belirtildiği üzere hafta tatili 7 günlük zaman dilimi içerisindeki 24 saatlik dinlenme hakkı olup, 6 gün çalışma yapılması halinde hafta tatilinde çalışmadan bahsedilemeyeceği gibi hafta tatili ücretine de hak kazanılamayacaktır.
Davacı beyanı ile davacı tanıklarının ifadeleri dikkate alındığında, davacının hafta tatillerinde çalıştığı iddiasını ispatlayamadığı anlaşıldığından talebin reddi yerine kabulü hatalıdır.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 09/05/2018 gününde oybirliğiyle karar verildi.