Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2019/2570 Esas 2020/113 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :TİCARET MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki davadan dolayı... 9. Asliye Ticaret Mahkemesince verilen 11/10/2018 gün ve 2015/678-2018/718 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesinin davacı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Temyiz dilekçesinin verilme usulü; 6100 sayılı Kanun"un geçici 3/2 madde hükmü gereği, uygulanacak mülga 1086 sayılı HUMK 434. maddesinde açıklanmış olup, buna göre; 25.01.1985 tarih ve 1984/5-1985/1 sayılı İBK kararı uyarınca harca tabi davalarda temyiz başvurusu, temyiz dilekçesinin temyiz defterine kayıt ettirildiği tarihte yapılmış sayılır. Her ne kadar davacı vekilinin temyiz dilekçesinin üzerinde 23/01/2019 tarihi yazılı olup bu tarihte temyiz harcı yatırılmış ise de, Uyaptaki temyiz dilekçesinin verilme tarihine ilişkin evrak işlem kütüğü kayıtlarının incelenmesinde, davacı vekilinin temyiz dilekçesini elektronik ortamda oluşturarak 21/03/2019 tarihinde gönderdiği anlaşılmaktadır. Şu halde, Mahkemenin gerekçeli kararı davacı vekiline 02/02/2019 tarihinde tebliğ edilmiş ve hüküm HUMK"nın 432. maddesinde yazılı süre geçirildikten sonra, davacı vekili tarafından 21/03/2019 tarihinde temyiz edilmiştir. Temyiz harcının daha önce yatırılmış olması, mümeyyiz davacı yan açısından hak doğurucu nitelikte değildir. HUMK"nın 432/4. maddesine göre süresinden sonra yapılan temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün 3-4 sayılı İBK uyarınca Yargıtay tarafından da bu konuda bir karar verilebileceğinden davacı vekilinin temyiz isteminin süre yönünden reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz isteminin süre yönünden REDDİNE, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 07/01/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.