Yargıtay 17. Hukuk Dairesi 2020/194 Esas 2021/72 Karar Sayılı İlamı

17. Hukuk Dairesi
Esas No: 2020/194
Karar No: 2021/72
Karar Tarihi: 18.01.2021

Yargıtay 17. Hukuk Dairesi 2020/194 Esas 2021/72 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Konya Bölge Adliye Mahkemesi 3. Hukuk Dairesi'nde görülen tazminat davasında yerel mahkemenin kararına karşı yapılan istinaf başvurusunda, manevi tazminatın reddedilen kısmı kesinleştiği için davacı vekilinin temyiz dilekçesi reddedildi. Yargılama sürecinde 6100 Sayılı Hukuk Mahkemeleri Kanunu'nun 362/1.a maddesi ve 6763 Sayılı Kanun'un 44. maddesiyle HMK'ya eklenen EK-Madde 1 dikkate alındı. Bu kanun maddelerine göre kesinlik sınırı 2019 yılı için 58.800,00 TL olarak belirlendi.
Detaylı açıklama:
- Tazminat davası görülmüştür.
- Yerel mahkeme kararına karşı istinaf başvurusu yapılmıştır.
- Manevi tazminatın reddedilen kısmı kesinleşmiştir.
- Kesin olan kararların temyiz istemleri ile ilgili olarak mahkeme veya Yargıtay tarafından karar verilebileceği belirtilmiştir.
- 1/6/1990 gün 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı'na referans verilerek, temyiz isteminin reddine karar verilebileceği vurgulanmıştır.
- Kanun maddeleri olarak 6100 Sayılı Hukuk Mahkemeleri Kanunu'nun 362/1.a maddesi ve 6763 Sayılı Kanun'un 44. maddesiyle HMK'ya eklenen EK-Madde 1 belirtilmiştir.
- Bu kanun maddelerine göre kes

17. Hukuk Dairesi 2020/194 E. , 2021/72 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ : Konya Bölge Adliye Mahkemesi 3. Hukuk Dairesi

Taraflar arasındaki tazminat davasının yapılan yargılaması sonunda; ilk derece mahkemesince davanın kısmen kabulüne ilişkin karara karşı taraf vekillerince yapılan istinaf başvurusunun kararda yazılı nedenlerden dolayı davacı vekilinin istinaf başvurusunun kısmen kabulüne dair verilen hükmün süresi içinde davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği düşünüldü:

K A R A R

6100 Sayılı Hukuk Mahkemeleri Kanunu’nun 362/1.a maddesinde öngörülen kesinlik sınırı, 6763 Sayılı Kanunun 44. maddesiyle HMK"ya eklenen EK-Madde 1"de öngörülen yeniden değerleme oranı da dikkate alındığında 2019 yılı için 58.800,00 TL"dir.
Davacı tarafça, 20.000,00 TL manevi tazminat talep edilmiş, yerel mahkemece 15.000,00 TL manevi tazminata hükmedilmiştir. Yerel mahkemenin kararına karşı davacı vekilinin manevi tazminata yönelik istinaf sebebi yerinde görülmemiş, maddi tazminata ilişkin istinaf sebepleri kabul edilerek yeniden hüküm kurulmuş ve davacı için yine 15.000,00 TL manevi tazminata hükmedilmiştir.
Temyize konu edilen manevi tazminatın reddedilen kısmı, anılan tarihten sonra verildiğinden davacı bakımından kesin niteliktedir.
Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 1/6/1990 gün 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden, verilen kararın davacı yönünden kesin olması nedeni ile davacı vekilinin temyiz dilekçesinin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz dilekçesinin, reddedilen kısmın davacı yönünden kesin olması nedeniyle REDDİNE, peşin alınan harcın istek halinde temyiz eden davacıya geri verilmesine 18/01/2021 tarihinde oybirliği ile karar verildi.