.....

Davacı ... vekili Avukat ... tarafından, davalılar ... ve diğeri aleyhine 04/07/2013 gününde verilen dilekçe ile manevi tazminat istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 21/10/2014 günlü kararın Yargıtay’ca incelenmesi taraflar vekillerince istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan davalının temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
1-Davacının temyiz itirazları yönünden;
Karar taraflarca temyiz edilmiştir. Davacı vekiline gerekçeli karar 11.11.2014 tarihinde, davalı tarafın temyiz dilekçesi ise 09.12.2014 tarihinde tebliğ edilmiştir. Davacı vekili HUMK’nun 432/1. maddesinde yazılı onbeş günlük ve 427/4 ve 433/2. maddelerinde belirlenen on günlük süreleri geçirdikten sonra 23.12.2014 tarihinde temyiz ettiğine göre temyiz istemi reddedilmelidir.
2-Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı kanıtlarla yasaya uygun gerektirici nedenlere, özellikle delillerin değerlendirilmesinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalıların aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları reddedilmelidir.
3-Davalıların diğer temyiz itirazlarına gelince;
a)Dava, haksız fiilden kaynaklanan manevi zararın tazmini istemine ilişkindir. Mahkemece istemin bir bölümü kabul edilmiş; karar, taraflarca temyiz edilmiştir.
Davacı, olay günü kahvehaneden çıkıp evine doğru gitmek isterken davalıların saldırısına uğradığını ve kaburga kemiğinde kırık oluşacak şekilde yaralandığını, olay nedeniyle uzun süre yatarak tedavi gördüğünü belirterek uğradığı manevi zararın ödetilmesini istemiştir.
Davalılar, davanın reddine karar verilmesini talep etmişlerdir.
818 sayılı Borçlar Kanunu"nun 47. (6098 sayılı TBK’nın 56.) maddesi gereğince hakimin, özel durumları gözönünde tutarak manevi zarar adı ile hak sahibine verilmesine karar vereceği para tutarı adalete uygun olmalıdır. Takdir edilecek bu tutar, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi mal varlığı hukukuna ilişkin bir zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 22/06/1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararının gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.

-/-
-2-
2015/1411 - 2015/15126

Somut olayda; olayın meydana geliş biçimi, olay tarihi, tarafların ekonomik ve sosyal durumları, davacının yaralanmasının derecesi ve yukarıda anılan ilkeler gözetildiğinde mahkemece davacı yararına takdir edilen manevi tazminat miktarı fazladır. Daha alt düzeyde manevi tazminata karar verilmesi gerekirken yazılı biçimde karar verilmiş olması doğru değildir. Bu nedenle kararın bozulması gerekmiştir.
b) Karar tarihinde yürürlükte bulunan Avukatlık Asgari Ücret Tarifesi"nin 10. maddesi uyarınca reddedilen manevi tazminat istemi yönünden kendisini vekille temsil ettiren davalılar yararına davacı taraf için takdir edilen vekalet ücretini geçmemek kaydı ile vekalet ücretine hükmedilmesi gerekmektedir. Mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmesine rağmen kendisini vekille temsil eden davalılar lehine vekalet ücretine hükmedilmemiş olması usul ve yasaya uygun düşmediğinden kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Temyiz edilen kararın yukarıda (3/a-b) sayılı bentlerde gösterilen nedenlerle davalı yararına BOZULMASINA; davalının diğer temyiz itirazlarının (2) sayılı bentte gösterilen nedenlerle reddine; davacının temyiz isteminin (1) sayılı bentte gösterilen nedenle REDDİNE ve taraflardan peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 24/12/2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.