Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulu 1993/110 Esas 1994/189 Karar Sayılı İlamı

Daire : VERGİ DAVA DAİRELERİ KURULU
Karar Yılı : 1994
Karar No : 189
Esas Yılı : 1993
Esas No : 110
Karar Tarihi : 22/04/994

BİRAHANELERİN EĞLENCE VERGİSİNE TABİ OLMADIĞI HK.

Birahane işleten davacı adına 1989, 1990 ve 1991 yılları için salınan Eğlence Vergisine karşı açılan davada Vergi Mahkemesi kararıyla; 2464 sayılı Belediye Gelirleri Kanununun 19.maddesine 3048 sayılı Yasayla eklenen 5.bentte bira ve alkollü içki içilen ve satılan yerlerden Eğlence Vergisi alınması amaçlandığından, salınan vergide yasaya aykırılık bulunmadığı gerekçesiyle davayı reddetmiştir.
Davacının temyiz başvurusunu inceleyen Danıştay Dokuzuncu Dairesi kararıyla; Türkiye Büyük Millet Meclisi Başkanlığına sunulan 3048 sayılı Yasa teklifinde birahaneler eğlence yeri kabul edilerek vergiye tabi tutulmalarının önerilmesine karşın, İçişleri Komisyonunun bu konuda kabul ettiği metinde birahanelerin eğlence yeri olarak sayılmadığı, yükümlülük kapsamına alınmayan bir kanunun istisna ile ilgili kurala dayanılarak vergisey tabi tutulamayacağı, gerekçesiyle vergi mahkemesi kararını bozmuştur.
Vergi Mahkemesi tarafından bozma kararına uyulmayarak verilen Kararla; 2464 sayılı Yasaya değişiklik yapan 3048 sayılı Yasanın gerekçesinde birahanelerin eğlence yeri niteliğini taşımayan kahvehane, kıraathane, çayhane ve çay ocaklarından ayrı düşünülmesi gerektiği belirtilmek ve vergi dışı bırakılmamak yoluyla eğlence yeri olduklarının vurgulandığı, 2464 sayılı Yasanın 20.maddesinde sayılanlar dışında eğlence yerle ri olabileceği ve müzik olmadan da eğlence yapılabileceği, salınan vergide hukuka aykırılık bulunmadığı, gerekçesiyle davanın reddi yolundaki ilk kararda direnilmiştir.
2464 sayılı Belediye Gelirleri Kanununun Eğlence Vergisinin konusuna ilişkin 17.maddesinde, Yasanın 21.maddesinde belirtilen eğlence işletmelerinin Eğlence Vergisine tabi olduğu hükme bağlanmış, Yasanın 21. maddesinde vergi, biletle giriler yerler ve müşterek bahisler için oran bularak, biletle girilmesi zorunlu olmayan eğlence yerleri için ise miktar olarak belirlenmiştir. Yasanın verginin matrahına ilişkin 20.maddesinin 3048 sayılı Yasayla değişik 3.bendinde ise; biletle girilmesi zorunlu olmayan bar, pavyon, gazino, gece kulübü, taverna, diskotek, kabare, dansing, bilardo ve masa futbolu salonları gibi eğlence yerlerinde Belediye Meclislerince takdir edilecek miktarın verginin matrahını oluşturacağı hükme bağlanarak, vergi kapsamında olan ve biletle girilmesi zorunlu olmayan işletmeler sayılmıştır. Anılan bentte biletle girilmesi zorunlu olmayan eğlence yerleri sınırlı olarak sayılmadığından, fıkrada belitilenler dışındaki bazı işletmelerin bu vergiye tabi tutulması mümkün ise de, vergiye tabi tutulacak işletmelerin sayılan işletmelerle aynı amaca ve benzer niteliklere sahip olmaları gereklidir. Bu işlerlerinde içki içilmesi değil, eğlence unsuru ağır bastığı ve müzik eşliğinde veya müzik olmadan yapılan bazı faaliyetlerle veya bazı gösterilerin izlenmesiyle eğlenildiğinden, birahaneler bu işletmelerle aynı özellikleri taşımamaktadır.
Yükümlülük kapsamına alınmayan bir konunun istisna ve muaflıklarla ilgili kuralların yorumuna dayanılarak vergilendirilmesi, verginin kanuniliği ilkesine aykırı düşeceği gibi, 2464 sayılı Yasanın istisna ve muaflıklarla ilgili 19.maddesine 3048 sayılı Yasayla eklenen 5.bentte yer alan, kahvehane, kıraathane, çayhane ve çay ocaklarının bira, alkollü içki içilmemek ve satılmamak koşuluyla vergi dışı bırakılmasıyla ilgili kural, bu işyerlerinin Eğlence Vergisi dışında kalabilmeleri için gerekli koşulu gösterdiğinden, bu kurala dayanılarak bira ve alkollü içki içilen veya satılan tüm işyerlerinin Eğlence Vergisine tabi olduğu sonucuna ulaşmak da mümkün değildir.
Öte yandan, Türkiye Büyük Millet Meclisi Başkanlığına sunulan 3048 sayılı Yasa teklifinde, birahaneler eğlence yeri kabul edilerek Yasanın 20.maddesinin 3.bendinin bu doğrultuda düzenlenmesinin önerilmesine karşın, İçişleri Komisyonu tarafından benimsenen ve Türkiye Büyük Millet Meclisince aynen kabul edilen metinde birahanelere yer verilmemesi de yasa koyucunun birahaneleri Eğlence Vergisi kapsamı dışında bırakmayı amaçladığını göstermektedir.
Bu nedenle, birahane işleten davacı adına salınan Eğlence Vergisine karşı açılan davanın reddi yolundaki direnme kararında yasaya uygunluk görülmemiştir.
Açıklanan nedenlerle, ... Vergi Mahkemesinin ... günlü ... sayılı direnme kararının bozulmasına karar verildi.