MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada ... 2. Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 15/02/2016 tarih ve 2015/331-2016/278 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili; davalının medikal delege olarak müvekkili şirkette çalışırken 08.04.2011 tarihinde istifa ederek şirketten ayrıldığını, taraflar arasındaki belirsiz süreli iş sözleşmesine göre davalının işten ayrılmasından sonraki 3 aylık süre zarfında bölgesi de belirtilmek suretiyle "işveren ile aynı iş kolunda faaliyet gösteren şirketlerde çalışamayacağının, aksi halde 6 aylık brüt maaş tutarı cezai şart ödeyeceğinin" kararlaştırıldığını, buna rağmen davalının işten ayrılır ayrılmaz aynı bölgede ve aynı iş kolunda faaliyet gösteren dava dışı şirkette çalışmaya başladığını ileri sürerek şimdilik 242,44 TL"nin temerrüt tarihinden itibaren işleyecek en yüksek banka mevduat faizi ile birlikte davalıdan tahsilini talep ve dava etmiş, 28.08.2012 tarihli dilekçesi ile cezai şart talebini 10.086,77 TL olarak ıslah etmiştir.
Davalı vekili; cezai şarta yönelik koşulların oluşmadığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, iddia, savunma, bilirkişi raporları ve tüm dosya kapsamına göre; taraflar arasında düzenlenen 24.04.2009 tarihli sözleşmenin 8. maddesinde “sözleşme sona erdikten sonra personelin ...,...,...,...,...,...,...,...,...,... ..., ve ..."ta işveren ile aynı iş kolunda faaliyet gösteren şirketlerde 3 ay çalışmamayı kabul edeceği, aksi halde 6 aylık brüt maaşı tutarında cezai şart ödeyeceği” hususlarının kararlaştırıldığı, davalının 08.04.2011 tarihinde davacı işyerinden istifa ederek 22.04.2011 tarihinden itibaren davacı ile aynı alan ve bölgede faaliyet gösteren dava dışı şirkette çalışmaya başladığı, böylece kararlaştırılan 3 aylık süre ile rekabet etmeme yasağını ihlal ettiği, ödenmesi gereken cezai şart miktarının 10.086,77 TL olarak tespit edildiği, ancak davacının 3 aylık rekabet yasağı için 6 aylık brüt ücreti tutarında öngörülen cezai şartın hak ve nesafet kurallarına aykırılık taşıdığı, bu nedenle takdiren 1/3 oranında hakkaniyet indirimi uygulanması gerektiği gerekçesiyle davanın kısmen kabulü ile 6.724,51 TL cezai şart alacağının temerrüt tarihi olan 17.08.2011 tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
1- Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davalı vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan sair temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2- Dava, rekabet yasağına aykırılık nedeniyle cezai şartın tahsili istemine ilişkindir. Mahkemece, davalının yaptığı iş nedeniyle müşterileri tanımasından ve işletmenin sırlarına nüfuzundan istifade edip edemeyeceği araştırılmadan davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir. Dosya kapsamından, taraflar arasında 24.04.2009 tarihinde düzenlenen hizmet akdine istinaden davalının davacı şirkette 24.04.2009-08.04.2009 tarihleri arasında medikal delege olarak çalıştığı, davalının 08.04.2009 tarihli dilekçesi ile görevinden istifa ettiği, davacı tarafından ... 1. İş Mahkemesi’nin 2011/620 esas sayılı dosyasında davalı aleyhine ihbar tazminatı alacağı için dava açıldığı, bu dava sonucunda davalının 4857 sayılı İş Kanunu’nun 17. maddesine aykırı biçimde istifa ettiği gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verildiği ve bu kararın Yargıtay denetiminden geçerek kesinleştiği anlaşılmakta olup, bu hususlarda uyuşmazlık bulunmamaktadır.
Taraflar arasındaki iş akdinin sona erdiği 08.04.2009 tarihi ve sözleşmede yer alan rekabet yasağının ihlali olan davalının dava dışı şirkette çalışmaya başladığı 20.04.2011 tarihi itibariyle 818 sayılı Borçlar Kanunu yürürlükte olup, uyuşmazlığa 818 sayılı Yasa"nın 348 ve devamı maddelerinde düzenlenen hükümlerin uygulanması gerekmektedir. 818 sayılı Borçlar Kanunu’nun 348/2 maddesi uyarınca “Rekabet memnuiyetine dair olan şart, ancak işçinin alıcıları tanımasından ve esrara nüfuzundan istifade ederek iş sahibine hissolunacak derecede bir zarar husulüne sebebiyet verebilecek ise, caizdir.” Bu durumda, mahkemece anılan hüküm gözetilerek, davalının yaptığı iş nedeniyle müşterileri tanımasından ve işletmenin sırlarına nüfuzundan istifade edip edemeyeceği araştırılıp sonucuna göre bir karar verilmesi gerekirken, eksik incelemeye dayalı yazılı şekilde karar verilmesi doğru olmamış, kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda (1) numaralı bentte açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin sair temyiz itirazlarının REDDİNE, (2) numaralı bentte açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile kararın davalı yararına BOZULMASINA, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 11/12/2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.