MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA : Davacı, kıdem tazminatı alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:


Davacı işçi, kıdem tazminatı alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş, Dairemizin 27.06.2013 gün ve 2011/ 19880 Esas, 2013/ 19830 Karar sayılı kararı ile kıdem tazminatı tavanı yönünden hükmün bozulmasına karar verilmiştir.
Mahkemece bozma sonrası yapılan yargılama sonunda, kıdem tazminatı tavanının aşılmadığı gerekçesi ile bozmaya karşı direnilmiştir.
Direnme kararı süresi içinde davalı tarafından temyiz edilmiş olup, Dairemizin 6352 sayılı kanunun 40. maddesi ile eklenen 5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu’nun geçici ikinci maddesi uyarınca öncelikle inceleme yetkisi olduğu anlaşılmakla dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü.
Dairemizin “Davacı 15.08.2010 tarihinde emekliye ayrılmıştır.Bu tarihte kıdem tazminatı tavanı 2.484,00 TL olarak belirlendiği halde mahkemece 2.517,01 TL tavan esas alınarak yapılan hesaplamaya itibarla kurulan hüküm hatalı olup bozmayı gerektirmiştir” gerekçesi ile verilen karara karşı yerel mahkemece, kıdem tazminatı tavanının 2.517,01 TL olduğu gerekçesi ile direnilmiş olup, davacının emekli olduğu tarihte kıdem tazminatı tavanının bozma ilamında yer aldığı gibi 2.484,00TL olmadığı ve bu nedenle direnmenin doğru olduğu, yerel mahkemesince bu hususun düzeltildiği anlaşıldığından, dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, yerinde bulunmayan davalı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddi ile usul ve kanuna uygun olan hükmün 5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu’nun geçici ek ikinci maddesi uyarınca ONANMASINA, 23.01.2015 tarihinde oy birliği ile karar verildi.