Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2014/8581 Esas 2015/1877 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ
DAVA : Davacı, fazla mesai ücreti alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde taraflar avukatlarınca temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:


A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı işyerinde 01/02/1999-17/10/2008 tarihleri arasında çalıştığını, fazla mesai ücretlerinin ödenmediğini ileri sürerek fazla mesai ücretinin davalıdan tahsiline karar verilmesini istemiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, müvekkilinin ilaç üretimi ve satış işini yaptığını, davacının satış ve pazarlama bölümünde 01/12/1999-17/10/2008 tarihleri arasında çalıştığını, davacının müvekkili işyerinde önce tıbbi mümessil, daha sonra bölge şefi ve 2007 yılından itibaren de Bölge Müdürü olarak görev yaptığını, davacının iş akdinin yeniden yapılanma çalışmaları doğrultusunda feshedildiğini, davacının iddialarının gerçeğe aykırı olduğunu, davacının işyeri dışında serbest bir düzen içerisinde olduğunu, çalışma sürelerini belirleyebilme serbestisine sahip bulunduğunu, taleplerin davanın açıldığı tarihten geriye doğru 5 seneden önceki dönemlere ait kısmının zamanaşımına uğradığını savunarak davanın reddini istemiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı taraflar temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davacının tüm, davalının aşağıdaki bent dışındaki temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davalı işyerinde çalışanlar ister ilaç tıbbi satış mümessili, ister bölge müdürü olsun, rutin olarak sabah 08:00 ile akşam 17:00 saatleri arasında çalışan kişiler değillerdir. Çalışanlardan, doktor ve eczane ziyaretleri yapılarak tanıtım işlerinin gerçekleştirilmesi istenmektedir. Müdür ve bölge müdürlerinin de yine sorumlu oldukları alan ve kişilerle ilgili olarak belirli bir mesaiye bağlı olmaksızın serbest bir program dahilinde çalıştıkları anlaşılmakla davacının fazla çalışma ücreti isteminin reddi yerine kabulü hatalıdır.
Nitekim, benzer nitelikteki Bakırköy 2. İş Mahkemesi"nin 2010/655 Esas, 2014/195 Karar sayılı dosyasında da fazla çalışma ücreti istemi reddedilmiş ve temyiz incelemesi Dairemizce yapılarak 2014/25173 Esas, 2015/1881 Karar sayılı ilam ile yerel Mahkeme hükmü onanmıştır.
Yine aynı mahiyetteki Bakırköy 14. İş Mahkemesi"nin 2010/498 Esas, 2012/1149 Karar sayılı dosyasında fazla çalışma ücreti istemi reddedilmiş ve temyiz incelemesi yine Dairemizce yapılarak 2013/4786 Esas, 2013/17624 Karar sayılı ilam ile fazla çalışma ücretinin reddine yönelik temyiz itirazı yerinde görülmemiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 22.01.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.