MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kişiyi hürriyetinden yoksun kılma
HÜKÜM : Mahkumiyet

Gereği görüşülüp düşünüldü:
Yapılan yargılamaya, dosya içeriğine, toplanıp karar yerinde gösterilen ve değerlendirilen delillere, oluşa ve mahkemenin soruşturma sonucunda oluşan inanç ve takdirine, suçun oluşumuna ve niteliğine uygun kabul ve uygulamasına, hukuka uygun, yasal ve yeterli olarak açıklanan gerekçeye göre sanık müdafinin, sübuta, mağdurenin rızasıyla araca bindiğine, suçun unsurlarının oluşmadığına yönelik temyiz itirazlarının reddiyle hükmün ONANMASINA, 11.02.2020 gününde oyçokluğuyla karar verildi.

(KD)


KARŞI DÜŞÜNCE

Sanık ... hakkında açılan kamu davasının yapılan yargılaması sonunda kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan TCK.nın 109/2, 62 maddeleri uyarınca mahkumiyetine ilişkin kararın onanmasına yönelik sayın çoğunluğun görüşüne aşağıdaki nedenlerle katılma olanağı olmamıştır.
Kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunun mağduru ... ile sanık ... ve olay anında sanığın yanında olan ...’ün aşamalarda değişmeyen iddia ve savunmaları ile mağdure ...’a ait Ankara Meslek Hastalıkları Hastanesinin 20.09.2012 günlü raporu ve dosyadaki diğer bilgi, belge ve beyanlar gözönüne alındığında;
Sanık ...’ın olay günü yanında arkadaşı ... olduğu halde araçla seyir halinde iken daha önce bir süre arkadaşlık yaptıktan sonra ayrıldığı mağdure ...’ı ... isimli şahsın otomobilinde gördüğü ve yanlarına giderek mağdureyi kendi aracına davet ederek bindirdikten sonra kıskançlığın etkisiyle araç içinde iken adli muayene raporunda belirtildiği üzere yumrukla bir kez vurarak dudak sol tarafta 0.3 cm çapında ekimoz oluşacak ve BTM ile giderilebilecek nitelikte hafif ölçüde yaraladıktan sonra evine bıraktığı anlaşılmaktadır.
Olayın oluş şekli ve mağduredeki yaralanmanın niteliği gözönüne alındığında sanığın mağdureyi kendiliğinden evine bırakmış olması karşısında hakkında TCK.nın 110. maddesinin uygulanması gerekmektedir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 08.12.2015 tarih ve 2014/14-710(E), 2015/502(K) sayılı kararı ile bir çok kararında “109. maddenin altıncı fıkrasının “bu suçun işlenmesi amacıyla veya sırasında kasten yaralama suçunun neticesi sebebiyle ağırlaşmış hallerinin gerçekleşmesi durumunda, ayrıca kasten yaralama suçuna ilişkin hükümler uygulanır” hükmü gözönünde bulundurulduğunda, bu suçun işlenmesi amacıyla, işlendiği süreyle sınırlı bir zaman dilimi içerisinde ve eylemin gerçekleştirilmesi sırasında mağdurun, kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunun unsurunu oluşturacak ve kasten yaralama suçunun neticesi sebebiyle ağırlaşmış hallerine ulaşmayacak şekilde yaralanması halinde, diğer şartların da varolması kaydıyla etkin pişmanlık hükümleri uygulanabilecektir.” denilmek suretiyle kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunun unsurunu oluşturacak ve kasten yaralama suçunun neticesi sebebiyle ağırlaşmış hallerine ulaşmayacak şekilde yaralanma halinde diğer şartların varlığı durumunda etkin pişmanlık hükümlerinin uygulanması gerektiği hususu vurgulanmıştır.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 2016/55 esasına kayıtlı benzer bir olayda Yargıtay 14. Ceza Dairesinin 30.03.2015 tarih ve 6144-5037 sayılı kararına karşı Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca 11.09.2015 tarih ve 2015/259636 sayı ile itiraz kanun yoluna başvurulmuştur.
Somut olayda, başka bir araçta bulunan mağdureyi kendi otomobiline binmesini sağladıktan sonra yumrukla bir kez BTM ile giderilebilecek nitelikte hafif ölçüde yaraladığı ve devamında mağdureyi evine bırakmış olması karşısında sanık hakkında TCK.nın 110. maddesinin uygulanması gerekmekte ve yerel mahkeme kararının da bu nedenle bozulmasına karar verilmelidir.
Bu itibarla, yerel mahkeme mahkumiyet hükmünün onanmasına dair sayın çoğunluğun görüşüne iştirak edilmemiştir. 11.02.2020
...
Muhalif Üye