Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme, 6136 sayılı Kanuna muhalefet
Hüküm : Taksirle öldürme suçu açısından; TCK"nın 85/1, 22/3, 62/1,
53/1-a-b-c-d-e. maddeleri uyarınca mahkumiyet
6136 sayılı Kanuna muhalefet suçu açısından; 6136 sayılı Kanunun 13/1, 50/1-a, 52/2, 4. maddeleri uyarınca mahkumiyet


Taksirle öldürme ve 6136 sayılı Kanuna muhalefet suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii ile katılan tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın akrabasının düğünü için eşiyle birlikte olayın gerçekleştiği köye gittiği, düğün sonrası geceyi geçirmek üzere bacanağı tanık ... ile birlikte diğer bacanağı olan ölen ..."a ait eve gittiği, eve girdiklerinde ölenin bir odada kanapede uzanmış olduğu, kalkmasına ilişkin aralarında şakalaştıkları, sanığın belindeki poşete sarılı halde taşıdığı 7.65 çapındaki el yapısı, yarı otomatik tabancayı çıkardığı, çıkardığı sırada tabancanın ateş alması neticesinde merminin bacanağı ..."ın göğüs bölgesine isabet ettiği, ..."ın hastaneye kaldırıldığı, yapılan müdahaleye rağmen kurtarılmayarak hayatını kaybettiği olayda, kusurlu olan sanığın mahkumiyetine ilişkin yerel mahkemenin kabulünde bir isabetsizlik görülmemiştir.
A-Sanık hakkında taksirle öldürme suçundan kurulan hükme yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanık müdafinin bilinçli taksir hükümlerinin uygulanmaması gerektiğine ilişkin ve sair, katılanın ise cezanın az olduğuna ilişkin ve sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 05.03.2020 tarihli ve 2018/12-399 Esas-2020/154 Karar sayılı ilamında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından temel cezanın belirlenmesinde TCK"nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan "failin güttüğü amaç ve saiki" gerekçesine ve (f) bendinde yer alan ""failin kasta dayalı kusurunun ağırlığı"" gerekçesine dayanılamayacağının gözetilmemesi,
2-5237 sayılı TCK"nın 53/1. maddesindeki hak yoksunluklarının taksirli suçlarda uygulanma olanağı bulunmadığı gözetilmeden, taksirle öldürme suçundan hüküm kurulurken anılan madde ile sanık hakkında hak yoksunluğuna hükmedilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA; ancak, yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu hususta, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden; sanığa verilen temel cezanın belirlenmesinde gösterilen diğer gerekçeler yasal ve yeterli olduğundan, hükmün 1 nolu bendinin 1. paragrafında yer alan ""sanığın kastına dayanan kusurunun ağırlığı ile suç sebep ve saikleri" ibarelerinin hükümden çıkarılması, yine hükmün TCK"nın 53/1. maddesinin uygulanmasına ilişkin 1 nolu bendinin 8. paragrafının hükümden çıkarılması suretiyle, sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA,
B-Sanık hakkında 6136 sayılı Kanuna muhalefet suçundan kurulan hükme yönelik temyiz isteminin incelenmesine gelince;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafinin kararın usul ve yasaya aykırı olduğuna ilişkin, katılanın ise cezanın az olduğuna ilişkin ve sair temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 23/03/2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.