Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme
Hüküm : TCK"nın 85/1, 62/1, 50/4, 50/1-a, 52/2-4, 53/6, 63, 5275 sayılı kanun 106/3. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
02.07.2013 günü saat 22:10 sıralarında sanık sürücü ..."ın yönetimindeki minibüs ile yerleşim yeri içinde, 10 metre genişliğinde, bölünmüş, 2 şeritli, düz, eğimsiz, kuru, asfalt kaplama yolda seyir halinde iken olay yerine geldiğinde, istikametine göre yolun sol tarafından karşıdan karşıya geçmekte olan yaya ..."a sağ banket üzerinde çarpması ile yayanın vefatı ile sonuçlanan olayda;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yerine 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Bozma ilamına uyularak yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafiinin eksin inceleme ile karar verildiğine, sanığın kusursuz olduğuna, sanık hakkında hükmün açıklanmasının geri bırakılması hükümlerinin uygulanması gerektiğine, ehliyetin geri alınmasının hatalı olduğuna ilişkin temyiz itirazlarının reddi ile hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 18.12.2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.