MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma
HÜKÜM : Sanık hakkında; TCK"nun 155/2, 52, 53 maddeleri gereğince mahkumiyet


Hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 10. maddesinin 1. fıkrasındaki “Tebligat, tebliğ yapılacak şahsa bilinen en son adresine yapılır.” hükmü ile 6099 sayılı Kanunla yapılan değişiklik sonucunda anılan maddeye eklenen 2. fıkrasındaki “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması halinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükümlerine aykırı olarak, yokluğunda verilen kararın, sanığın MERNİS adresine Tebligat Kanunu‘nun 21/2. maddesi uyarınca tebliği yerine, koşulları oluşmadığı halde anılan yasanın 35. ve 28. maddesine göre yapılan tebliğ işleminin usulsüz olduğunun anlaşılması karşısında, sanığın 21/01/2014 tarihinde yaptığı temyiz başvurusunun öğrenme üzerine ve süresinde olduğu kabul edilerek yapılan temyiz incelemesinde;
Anayasa Mahkemesinin, TCK"nın 53. maddesindeki hak yoksunluklarına ilişkin 24.11.2015 günlü Resmi Gazete"de yayımlanan 08.10.2015 tarihli, 2014/140 esas, 2015/85 karar sayılı iptal kararının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Katılanın küçükbaş hayvan alım satım işiyle uğraştığı, sanığın da çalışanı olduğu, katılanın işleri gereği ahırda duramadığı zamanlarda hayvanlarla sanığın ilgilendiği, katılanın 28/10/2010 tarihinde ahırın içerisinde bulunan 200 adet küçükbaş ve 50 adet büyükbaş hayvanı sanığa bırakarak Elazığ iline gittiği, geri geldiğinde hayvanların ahırda olmadığı, sanığın daha önce satmış olduğu hayvanlardan dolayı uhdesinde bulunan paralar ile ahırda bulunan suça konu 250 adet hayvanı satarak toplam 370.000 TL tutarındaki parayı alarak ortadan koybolmak suretiyle üzerine atılı suçu işlediğinin iddia edildiği olayda;sanık savunması, katılan beyanı, tanık ifadeleri ve dosya kapsamından; sanığın mahkumiyetine ilişkin mahkemenin kabulünde bir isabetsizlik görülmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre; sanığın sübuta ilişkin yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddinne;ancak;
TCK"nın 53/3. maddesine göre 53/1-c maddesinde yer alan kendi altsoyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri ile ilgili hak yoksunluğunun koşullu salıverme tarihine kadar uygulanmasına, 53/1. maddesinde yazılı diğer hak yoksunluklarının ise, 53/2. maddesi gereğince hapis cezasının infazı tamamlanıncaya kadar uygulanmasına karar verilmesi gerekirken, altsoy ayrımı yapılmaksızın TCK"nın 53/1-c bendinde düzenlenen haklardan sanığın koşullu salıverilme tarihine kadar yoksun bırakılmasına karar verilmesinin gerektiğinin gözetilmemesi,
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek CMUK"nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, TCK"nın 53. maddesinin uygulanmasına ilişkin bölümün de "TCK"nun 53/3. maddesine göre 53/1-c maddesinde yer alan kendi altsoyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri ile ilgili hak yoksunluğunun koşullu salıverme tarihine kadar uygulanmasına, 53/1. maddesinde yazılı diğer hak yoksunluklarının ise 53/2. maddesi gereğince hapis cezasının infazı tamamlanıncaya kadar uygulanmasına" şeklinde değiştirilmesi suretiyle hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 25.09.2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.