Çocuğun basit cinsel istismarı - Yargıtay 14. Ceza Dairesi 2016/765 Esas 2016/1652 Karar Sayılı İlamı

14. Ceza Dairesi
Esas No: 2016/765
Karar No: 2016/1652
Karar Tarihi: 23.02.2016

Çocuğun basit cinsel istismarı - Yargıtay 14. Ceza Dairesi 2016/765 Esas 2016/1652 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık çocuğun basit cinsel istismarı suçundan dolayı mahkum edilmiştir. Ancak, verilen kararın gerekçeli olmadığı ve ikinci kez yazılan kararın yok hükmünde olduğu tespit edilmiştir. Bu durumda, mahkeme kararının açık ve gerekçeli olması gerektiği kanuni hükümleri hatırlatılarak, keyfiliği önlemek, tarafları tatmin etmek ve denetime imkan sağlamak bakımından hükmün gerekçeli olması zorunludur. Bu nedenle, esas incelenmeyen hükmün kanuna aykırılık teşkil ettiği ve bu hükmün bozulmasına karar verilmiştir.
Kanun Maddeleri:
- Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın 141. maddesi
- 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 34/1, 230. maddeleri
- 5070 sayılı Kanun'un 5. maddesinin birinci fıkrası
- 1412 sayılı Ceza Muhakemesi Usulü Kanunu'nun 308/7. maddesi
- 5320 sayılı Kanun'un 8/1. maddesi

14. Ceza Dairesi 2016/765 E. , 2016/1652 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Çocuğun basit cinsel istismarı
HÜKÜM : Mahkûmiyet

İlk derece mahkemesince verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelendi.
Sanık hakkında çocuğun basit cinsel istismarı suçundan cezalandırılması talebiyle kamu davası açıldığı, ilk derece mahkemesinin 28.07.2015 günlü kararıyla sanığın mahkûmiyetine karar vererek kısa kararı tefhim ettiği, kararın 30.07.2015 günü yazılarak elektronik olarak imzalandığı ancak gerekçe ihtiva etmediği, ikinci kez karar yazılıp 31.07.2015 tarihinde elektronik olarak imzalanarak Ulusal Yargı Ağı Bilişim Sistemine (UYAP) Ek karar olarak aktarıldığı, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun 38/A ve 5070 sayılı Kanunun 5. maddesinin birinci fıkrası hükümlerine göre 30.07.2015 tarihinde yazılan kararın gerekçeli karar niteliğinde olduğu, bundan sonra yazılan ikinci kararın ise yok hükmünde olduğu değerlendirilerek yapılan incelemede gereği düşünüldü:
Türkiye Cumhuriyeti Anayasa"sının 141, 5271 sayılı CMK"nın 34/1, 230 ve 1412 sayılı CMUK"nın 308/7. maddeleri uyarınca mahkeme kararlarının, Yargıtay denetimine olanak verecek biçimde açık ve gerekçeli olması ve Yargıtayın bu işlevini yerine getirmesi için gerekçe bölümünde iddia ve savunmada ileri sürülen görüşlerin belirtilmesi, mevcut delillerin tartışılması ve değerlendirilmesi, hükme esas alınan reddedilen delillerin açıkça gösterilmesi ve ulaşılan kanaat, sanığın suç oluşturduğu sabit görülen fiilleri ile bunların nitelendirilmesinin belirtilmesi, delillerle sonuç arasında bağ kurulması gerektiği ve hükmün CMK"nın 230. maddesine uygun şekilde gerekçe içermemesinin 1412 sayılı CMUK"nın 308/7. maddesinde kesin hukuka aykırılık hali olarak düzenlendiği ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2014 gün 2014/1-441 Esas, 2014/421 sayılı Kararında da vurgulandığı üzere kanuni, yeterli ve geçerli bir gerekçeye dayanılmadan karar verilmesinin keyfiliğe yol açacağı gözetildiğinde, bu itibarla keyfiliği önlemek, tarafları tatmin etmek, sağlıklı bir denetime imkan sağlamak bakımından, hükmün gerekçeli olmasında zorunluluk olduğu halde gerekçesiz hüküm kurulması,
Kanuna aykırı, sanık müdafiin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, esası incelenmeyen hükmün 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK.nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 23.02.2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.