Taraflar arasında görülen davada verilen 30/09/2015 tarih ve 2014/393-2015/186 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, davalının ibareli 2012/93260 sayılı marka başvurusuna, müvekkilinin ibareli markalarını mesnet göstererek yaptığı itirazın tarafından reddedildiğini, iptali talep olunan bareli marka başvurusunun davacının markası ile görsel, işitsel veya anlamsal düzeyde ilişkilendirme ihtimali de dahil olmak üzere karıştırmaya yol açabilecek derecede benzer olduğunu, markasının tanınmış olmasının iltibas tehlikesini arttırdığını, taraf markalarının emtia sınıflarının da 29 ve 30. sınıflar bakımından benzer olduğunu, kararının iptali ile tescil edilmiş olması halinde 2012/93260 sayılı markasının hükümsüzlüğüne ve sicilden terkinine karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı kararının yerinde olduğunu savunarak davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı usulüne uygun tebligat yapıldığı halde davaya cevap vermediği anlaşılmıştır.
Mahkemece, taraflara ait markalar arasında iltibasa sebebiyet verebilecek derecede görsel, sescil ve anlamsal benzerlik olup olmadığı, her ikisinin ayırt edici ve baskın unsurları nazara alınarak münferit unsurlardan ziyade bütünü itibariyle bıraktığı izlenimin nazara alınarak belirlenmesi gerektiğinden hareketle, davacının "markalarıyla davalının ibare başvurusu arasında biçim, düzenleme ve tertip tarzı itibariyle görsel, sescil ve anlamsal olarak ortalama tüketicileri iltibasa düşürecek derecede bir benzerlik bulunmadığı, davalının ibare ve biçimli işareti gördüğünde derhâl ve hiç düşünmeden bunun davacının markalardan farklı bir marka olduğunu algılayabileceği, aksinin hayatın olağan akışına ve normal hayat tecrübelerine de aykırı olacağı, ibaresinin tekel olacak şekilde kullanımı esasen gerçekçi bir yaklaşım da olmayacağı, ibaresinde geçen terimi her şefin yardımcısı olarak algılanması daha doğru olduğu, taraf markaları arasında ilişkilendirilme ve iltibas yaratmadığı, ayrıca 556 sayılı KHK 8/4 maddesindeki tanınmışlık iddiasının somut olayda gerçekleşmesinin mümkün olmadığı, kararı doğru olduğundan davanın reddine karar verilmiştir.


Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 3,70 TL temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 31.05.2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.