Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Öldürme
Hüküm : TCK"nın 85/1, 62, 50/4, 50/1, 52/2-4, 50/6. maddeleri ile 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesi uyarınca mahkumiyet

Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık ve katılanlar vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yerine TCK"nın 50/6. maddesi gereğince 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmayarak, tebliğnamedeki görüşe iştirak edilmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine incelenen dosya kapsamına göre, sanığın bir nedene dayanmayan ve katılanlar vekilinin kararın hukuka aykırı olduğuna, ceza miktarına, lehe hükümler uygulanmaması gerektiğine ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddine; ancak;
CMK’nın 231. maddesindeki “hükmün açıklanmasının geri bırakılması” düzenlemesi için öngörülen koşulların, dosyaya yansıyan bilgi ve kanıtlarla birlikte, denetime olanak verecek şekilde, somut gerekçeler gösterilmek suretiyle değerlendirildikten sonra, sanık hakkında “hükmün açıklanmasının geri bırakılması”na ilişkin düzenlemenin uygulanıp uygulanmayacağına karar verilmesi gerektiği; suç tarihi itibari ile sabıkası bulunmayan, duruşma tutanaklarına yansıyan herhangi bir olumsuz davranışı bulunmayan bu nedenle hakkında belirlenen cezada takdiri indirim uygulanan sanık hakkında, katılanların herhangi bir zararları bulunmadığına dair beyanları da göz önünde bulundurulduğunda hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına karar verilip verilmeyeceğinin tartışılması gerekirken, sanığın hükmün açıklanmasının geri bırakılmasının uygulanmasını kabul etmesine rağmen; sanık hakkında hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ilişkin hükümlerin uygulanıp uygulanmayacağının tartışılmaması;
Kabule göre de,
Sanık hakkında verilen cezanın, “neticeten hükmedilen ceza adli para cezası olduğundan sanık hakkında hükmedilen adli para cezasının 5237 sayılı TCK"nın 51. maddesi gereğince ertelenmesine yer ve olanak olmadığı” şeklindeki yasal olmayan gerekçeyle TCK"nın 51. madde hükümlerinin uygulanmaması;
Kanuna aykırı olup, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden 5320 sayılı kanunun 8/1. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca hükmün isteme uygun olarak BOZULMASINA; 03/12/2019 tarihinde oybirliğiyle ile karar verildi.