MAHKEMESİ : Ankara 8. Aile Mahkemesi
TARİHİ : 10/09/2012
NUMARASI : 2011/642-2012/1184

Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan yukarıda tarih ve numarası yazılı eşya alacağı davasına dair karar, davacı tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla, dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği görüşülüp düşünüldü.
Dava, ziynet ve eşya alacağı istemine ilişkindir. Mahkemece davanın reddine karar verilmiş, hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Davacı vekili, müvekkilesinin getirdiği çeyiz eşyaları ile düğünde takılan ziynet eşyalarının davacının kişisel malı olduğunu, kişisel malların aynen iadesini, mümkün olmazsa bedellerinin tahsiline karar verilmesini istemiştir. Davalı vekili, davalının ziynet eşyalarını yanında götürdüğünü, çeyiz eşyalarının ise soyut beyanlardan ibaret olduğunu beyanla davanın reddini savunmuştur. Mahkemece, davanın reddine karar verilmiştir.
Türk Medeni Kanunu’nun 6.maddesi hükmü uyarınca kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça taraflardan her biri hakkını dayandırdığı olguların varlığını kanıtlamakla yükümlüdür. Gerek doktrinde, gerek Yargıtay içtihatlarında kabul edildiği üzere ispat yükü hayatın olağan akışına aykırı durumu iddia eden ya da savunmada bulunan kimseye düşer. Öte yandan ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimse iddia ettiği olayı kanıtlaması gerekir.Öte yandan ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimse iddia ettiği olayı kanıtlaması gerekir.
Davacı kadın dava konusu edilen ziynet eşyasının davalıda kaldığını ileri sürmüş, davalı koca ise onun tarafından götürüldüğünü savunmuştur. Hayat deneylerine göre olağan olanın bu çeşit eşyanın kadının üzerinde olması ya da evde saklanması, muhafaza edilmesidir. Başka bir anlatımla bunların davalı tarafın zilyetlik ve korumasına terk edilmesi olağan durumla bağdaşmaz.
Diğer taraftan ziynet eşyası rahatlıkla saklanabilen, taşınabilen, götürülebilen türden eşyalardandır. Bu nedenle evden ayrılmayı tasarlayan kadının bunları önceden götürmesi, gizlemesi her zaman mümkün olduğu gibi evden ayrılırken üzerinde götürmesi de mümkündür. Bunun sonucu olarak normal koşullarda ziynet eşyalarının kadının üzerinde olduğunun kabulü gerekir.
Davacı kadın, dava konusu edilen ziynet ve çeyiz eşyasının davalıda kaldığını ileri sürmüş, davalı koca ise ziynetlerin davacı tarafından giderken götürüldüğünü, çeyiz eşyalarının ise hiç getirilmediğini savunmuştur. Davacı kadın, ziynet ve çeyiz eşyalarını götürmediğini dinlettiği tanıkların beyanı ile ispat edememiştir. Davacı, dava dilekçesinde yemin deliline de dayandığından, ziynetlerin ve çeyiz eşyalarının davalı tarafta kaldığı konusunda davacı kadına yemin teklif etme hakkı hatırlatılarak sonucuna göre karar verilmesi gerekirken eksik incelemeyle davanın ispatlanamadığı gerekçesiyle yazılı şekilde karar verilmesi doğru değildir.
Hüküm bu nedenle bozulmalıdır.
SONUÇ;Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile 6100 sayılı HMK.ya 6217 Sayılı Kanunla eklenen geçici 3.madde hükmü gözetilerek HUMK.nın 428.maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA, istek halinde peşin alınan temyiz harcının temyiz edene iadesine, 13.01.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.