MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı vekili tarafından, davalı aleyhine 26.09.2013 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı tesisi istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 12.11.2014 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün evrak incelenerek gereği düşünüldü:
KA R A R
Dava, Türk Medeni Kanununun 747. maddesi gereğince geçit hakkı kurulması istemine ilişkindir.
Davalı, davacının tesisine kavşak mesafesi şartını sağlamadığından giriş- çıkış için uygun görüş verilmediğini, imar planında gözüken imar yolunu kullanabileceğini, talebinin kabulü halinde kazalar meydana gelebileceğini belirterek, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, davanın kabulü ile davacı taşınmazı yararına,... ...bağlantı kurulacak şekilde geçit hakkı tesisine karar verilmiştir. Hükmü, davalı vekili temyiz etmiştir.
6001 sayılı ....Müdürlüğünün ... Hakkındaki Kanununun “Erişme kontrolü uygulanan karayollarına bağlantı, şehir geçişleri ve yerleşim” başlıklı 17. maddesine göre;
"Erişme kontrolü uygulanan ..bağlantılar Genel Müdürlüğün uygun gördüğü yerlerde ve şekillerde yapılır. Erişme kontrolü uygulanan ..çevresinin bu bağlantı noktalarına ulaşımı, toplayıcı yollarla veya bağlantı noktasına ulaşan diğer yollar vasıtasıyla sağlanır.
Erişme kontrolü uygulanan karayollarına bitişik taşınmaz sahipleri ile kiracıları veya kullananların arazilerinden erişme kontrolü uygulanan karayoluna doğrudan giriş ve çıkış hakları yoktur".
Somut olayda; davacı,....devlet karayoluna bitişik 208 parsel sayılı taşınmazın maliki olduğunu, taşınmazının dinlenme tesisi olarak kullanıldığını,... Genel Müdürlüğünün 12.09.2013 tarihli yazısı ile "vaziyet planı incelendiğinde tesise giriş ve çıkışların yan yoldan 50 metre geriden yapılması gerektiği imar yolundan bağlantı yaparak izin verildiği, halen kullanmakta olduğu bağlantının yasa hükümlerine aykırı olduğu, bu yolun derhal kapatılmasının yasal zorunluluk olduğu, bağlantıyı kullanan araçların karışacağı kazalardan firmanın sorumlu olacağı"" hususunun bildirildiğini, dinlenme tesisinin yol düzenlemesinden daha önce yapıldığını, arada çok büyük kot farkı meydana geldiğini ileri sürerek; taşınmazına "karayoluna bağlantısı şeklinde"" ve "en az ikişer otobüsün giriş-çıkış yapabileceği genişlikte", geçit hakkı tesisi isteminde bulunmuş, mahkemece 6001 sayılı yasanın 17. maddesi gözetilmeksizin kadastro bilirkişisi raporu esas alınarak karayoluna bağlantı oluşturulacak şekilde geçit hakkı tesisine karar verilmiştir.
O halde, mahkemece değinilen yönler ve özellikle ..."nün 12.09.2013 tarihli yazısı da dikkate alınarak geçit hakkı tesisi mümkün olmadığı halde yazılı şekilde karar verilmesi doğru görülmemiş, bu sebeple hükmün bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan temyiz harcının istek halinde yatıran davalı tarafa iadesine, kararın tebliğinden itibaren 15 gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 18.10.2016 tarihinde oybirliği ile karar verildi.