MAHKEMESİ : Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Mühür bozma, karşılıksız yararlanma

Dosya incelenerek gereği düşünüldü;
1-) Sanık hakkında mühür bozma suçundan kurulan 08.02.2011 tarihli beraat hükmüne yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
6352 sayılı Kanun"un geçici 2. maddesinin 2. fıkrası uyarınca dosyanın ilk derece mahkemesine iade edilmesine ilişkin Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 26.03.2013 tarihli yazısının sadece elektrik enerjisi hırsızlığı suçundan kurulan hükümle ilgili olduğu, daha önce mühür bozma suçundan kurulan hüküm ile bu hükme karşı yapılan temyiz başvurusunun geçerli olduğu, bu nedenle mühür bozma suçu yönünden sonradan verilen 17.09.2013 tarihli beraat kararının hukuki değerden yoksun olduğu anlaşılmakla,
Mühür bozma suçundan sanığın beraatine dair 08.02.2011 tarihli karara yönelik yakınan kurum vekilinin temyiz istemi üzerine yapılan incelemede;
Sanık hakkında elektrik enerjisi hırsızlığı ve mühür bozma suçundan açılan kamu davası üzerine yakınan kurum vekilinin 12.08.2010 havale tarihli dilekçe ile sadece elektrik enerjisi hırsızlığı suçu yönünden katılma talebinde bulunduğu, bu dilekçeye istinaden katılma kararı verildiği, mühür bozma suçuyla ilgili katılma istemi ve katılma kararının bulunmadığı anlaşılmakla, mühür bozma suçundan verilen kararı temyiz etme hakkı bulunmayan yakınan... vekilinin temyiz isteminin 1412 sayılı CMUK"nun 317. maddesi uyarınca REDDİNE,
2-) Sanık hakkında karşılıksız yararlanma suçu kapsamında verilen hükme yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
Katılan kurumun zararını tazmin etmiş olan sanık hakkında, 6352 sayılı Kanun"un geçici 2. maddesinin 2. fıkrası uyarınca ceza verilmesine yer olmadığına karar verilmesi gerektiği gözetilmeden, yazılı şekilde kamu davasının düşürülmesine karar verilmesi,
Bozmayı gerektirmiş, katılan vekilinin temyiz itirazları ile tebliğnamedeki düşünce bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle istem gibi BOZULMASINA, bozma nedeni yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, 5320 sayılı Kanun"un 8. maddesi uyarınca halen yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK’nun 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak, 6352 sayılı Kanun"un geçici 2/2. ve 5271 sayılı CMK’nın 223/4-a. maddeleri uyarınca sanık hakkında CEZA VERİLMESİNE YER OLMADIĞINA, 04.03.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.