MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Rüşvet vermeye teşebbüs
HÜKÜM : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelendi;
CMK"nın 260/1. maddesine göre zimmet suçundan katılan sıfatını alabilecek surette zarar görmüş olan Hazinenin kanun yoluna başvurma hakkının bulunması ve hükmün vekili tarafından temyiz edilmesi karşısında 3628 sayılı Yasanın 18. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak katılma talebinin kabulüne karar verildikten sonra gereği düşünüldü:
Yapılan yasal değişiklikler sonucu, ilk derece mahkemelerince verilip temyiz edilen hükümlerde lehe hükümlerin uygulanması yönünde dosyanın doğrudan ilgili mahkemesine iade edilebilme yetkisinin Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına verildiği durumlarda, başlamış olan temyiz sürecini bu aşamada sonlandıran ve yeni bir süreç başlatan bu işlemin, bozma etkisi ve mahkemeye yeni bir hüküm verilmesi zorunluluğu yükleyen bir niteliğinin bulunduğu, bu itibarla Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı tarafından 6352 sayılı Kanunun Geçici 2. maddesi uyarınca yeniden değerlendirilmesi amacıyla mahkemeye iade edilen 02/03/2012 günlü ilk hükmün geçerliliğini yitirmiş olduğu anlaşılmakla; mahkemece duruşma açılıp yeni mahkumiyet hükmü kurulurken, 5271 sayılı CMK"nın 34 ve 230/1. maddelerinde belirtilen hususların hükmün gerekçesinde gösterilmesi, Yargıtay denetimine olanak verecek biçimde mahkemenin ulaştığı sonuçların, iddia, savunma ve sanık anlatımlarına ilişkin değerlendirmelerin açık olarak gerekçeye yansıtılması gerektiği gözetilmeden ve Anayasa"nın 141 ve CMK"nın 289/1-g maddelerine de aykırı olarak yetersiz gerekçeyle ve önceki hükme atıfta bulunur şekilde yazılı biçimde hüküm kurulması,
Teşebbüs hükümlerinin uygulandığı durumlarda 6352 sayılı Kanun ile rüşvet suçunda yapılan değişiklik sanık aleyhine sonuç doğurmasına rağmen, hükmün gerekçesinde 6352 sayılı Kanun ile yapılan değişikliğin sanık lehine olduğu ve sanığınTCK"nın 252/1, 252/4 ve 62. maddeleri gereğince cezalandırılmasına karar verilmesi gerektiği belirtilip uygulamanın TCK"nın 252/4. maddesi delaletiyle TCK"nın 252/1, 35/2 ve 62. maddeleri uyarınca yapılması ve teşdit nedeni bulunmadığı ifade edilmesine rağmen hapis cezasının alt sınırı 4 yıl olan TCK"nın 252/1. maddesinde temel ceza 5 yıl olarak alınarak hükmün karıştırılması,
6545 sayılı Yasa ile yapılan değişiklikten önceki hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ilişkin kararların niteliği gereği yasal engel teşkil etmeyeceği gözetilerek, duruşma tutanaklarına yansımış olumsuz bir hali bulunmayan, "... suç işleme eğilimi, cezanın niteliği ve miktarı ile cezaların şahsileştirilmesi ve caydırıcılık ilkesi dikkate alınarak cezası ertelendiğinde yeniden suç işlemekten çekineceği..." gerekçesiyle hapis cezası ertelenen sanık hakkında, erteleme gerekçeleriyle çelişkili biçimde " ortaya çıkan suç işleme eğilimi dikkate alınarak"" şeklindeki yasal ve yeterli olmayan gerekçeyle hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına yer olmadığına karar verilmesi,
Yasal ve yeterli gerekçe gösterilmeksizin, TCK"nın 51/3. maddesindeki denetim süresinin en üst sınırdan tayin edilmesi,
Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 gün ve E. 2014/140; K. 2015/85 sayılı kararının 24/11/2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe girmiş olması nedeniyle TCK"nın 53. maddesiyle ilgili olarak yeniden değerlendirme yapılmasında zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık müdafii ve katılan ... vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi de gözetilerek CMUK"nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 27/04/2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.