Kişiyi hürriyetinden yoksun kılma - şantaj - Yargıtay 14. Ceza Dairesi 2014/10220 Esas 2015/5896 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kişiyi hürriyetinden yoksun kılma, şantaj
HÜKÜM : Mahkûmiyet


İlk derece mahkemesince verilen hükümler temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Suçun işlenmesinde kullanılan ve ... isimli şahsa ait ... plakalı aracın müsaderesi talep edildiği halde, bu konuda olumlu veya olumsuz bir karar verilmediği anlaşıldığından, zamanaşımı süresi içerisinde mahkemece anılan hususta karar verilmesi mümkün görülmüştür.
Sanıklar haklarında kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan kurulan hükümlerin incelenmesinde;
5237 sayılı TCK.nın 53. maddesinde düzenlenen güvenlik tedbirlerine hükmolunmaması hapis cezasının kanuni sonucu olması nedeniyle bu hususun infaz aşamasında gözetilmesi mümkün olduğundan bozma nedeni yapılmamıştır.
Delillerle iddia ve savunma duruşma göz önünde tutularak tahlil ve takdir edilmiş sübutu kabul olunan fiillerin eleştiri dışında unsurlarına uygun şekilde tavsif ve tatbikatları yapılmış bulunduğundan, sanık ... ve sanık ... müdafiin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükümlerin ONANMASINA,
Sanıklar haklarında şantaj suçundan kurulan hükümlerin temyiz incelemesine gelince;
5237 sayılı Türk Ceza Kanununun;
52. maddesinin bir ve ikinci fıkralarında; “Adlî para cezası, beş günden az ve kanunda aksine hüküm bulunmayan hâllerde yediyüzotuz günden fazla olmamak üzere belirlenen tam gün sayısının, bir gün karşılığı olarak takdir edilen miktar ile çarpılması suretiyle hesaplanan meblağın hükümlü tarafından Devlet Hazinesine ödenmesinden ibarettir.
En az yirmi ve en fazla yüz Türk Lirası olan bir gün karşılığı adlî para cezasının miktarı, kişinin ekonomik ve diğer şahsî hâlleri göz önünde bulundurularak takdir edilir.”
5560 sayılı kanunun 1. maddesiyle değişik 61. maddesinin dokuzuncu fıkrasında “Adlî para cezasının seçimlik ceza olarak öngörüldüğü suçlarda bu cezaya ilişkin gün biriminin alt sınırı, o suç tanımındaki hapis cezasının alt sınırından az; üst sınırı da, hapis cezasının üst sınırından fazla olamaz.”
107. maddesinin bir ve ikinci fıkralarında; “Hakkı olan veya yükümlü olduğu bir şeyi yapacağından veya yapmayacağından bahisle, bir kimseyi kanuna aykırı veya yükümlü olmadığı bir şeyi yapmaya veya yapmamaya ya da haksız çıkar sağlamaya zorlayan kişi, bir yıldan üç yıla kadar hapis ve beşbin güne kadar adlî para cezası ile cezalandırılır.
Kendisine veya başkasına yarar sağlamak maksadıyla bir kişinin şeref veya saygınlığına zarar verecek nitelikteki hususların açıklanacağı veya isnat edileceği tehdidinde bulunulması halinde de birinci fıkraya göre cezaya hükmolunur.”
hükümleri yer almaktadır.
5237 sayılı Türk Ceza Kanununun 107/1. maddesinde yer alan şantaj suçunda birden fazla ceza türünün birlikte yer aldığı, anılan madde düzenlemesinde her iki ceza türünün “ve” bağlacı ile bağlanıp hâkimin ceza türlerinden birini tercih etme hakkının bulunmadığı birlikte cezanın öngörüldüğü, burada birden fazla ceza türünün seçenekli (alternatifli) olarak öngörülüp her iki ceza türünün “veya” bağlacı ile bağlı olması nedeniyle hâkimin ceza türlerinden herhangi birini gerekçesini göstermek suretiyle tercih etme hakkının bulunduğu seçenekli cezanın öngörülmediği, 5237 sayılı TCK.nın 61. maddesinin dokuzuncu fıkrasının sadece seçenekli ceza öngörülen hâllerde uygulanması mümkün olup anılan fıkranın birlikte cezalarda tatbik edilemeyeceği gibi, somut olayda ayrıca sanığın eylemine uyan 5237 sayılı TCK.nın 107/1. maddesinde birlikte cezalardan olan adli para cezasının kanuna uygun gerekçe de gösterilmeden alt sınırdan uzaklaşmak suretiyle “365 gün adli para cezası" şeklinde teşdiden belirlenmesi hükmedilmesi,
Adli sicil kaydının bulunmaması ve suç işlemeyeceği hususunda edinilen olumlu kanaat nedeniyle hapis cezası ertelenen sanık ... hakkında “şartları oluşmadığı” şeklindeki yetersiz gerekçeyle 5271 sayılı CMK.nın 231. maddesinde düzenlenen, hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına yer olmadığına karar verilmesi,
Kanuna aykırı, sanık ... ve sanık ... müdafiin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükümlerin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK.nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 28.04.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.