Yargıtay 23. Hukuk Dairesi 2018/1362 Esas 2020/4221 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : Ankara 4. Asliye Ticaret Mahkemesi

Taraflar arasındaki iflas davasının yapılan yargılaması sonunda ilamda yazılı nedenlerden dolayı davanın esastan reddine yönelik verilen hükmün süresi içinde davacı vekilince temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü.
- K A R A R --
Davacı vekili, davacı tarafından davalı şirket aleyhine başlatılan takiplerin sonuçsuz kaldığını, davalının ödeme yapmadığı gibi mal beyanında da bulunmadığını ileri sürerek, davalı şirketin doğrudan doğruya iflasını talep ve dava etmiştir.
İlk derece mahkemesince, alacaklı tarafından alacağın ilamsız takip yolu ile talep edilmesine rağmen borçluya İcra Müdürlüğü"nce hatalı olarak icra emri gönderilmiş olmasının takibe ilamlı icra niteliği kazandırmayacağı, davanın açıkça İcra İflas Yasası"nın 177/4. maddesine dayandırıldığı, her ne kadar yargılama sırasında doğrudan doğruya iflas hallerine ilişkin koşulların varlığından söz ederek İcra İflas Yasası"nın 177/2 ve 3. fıkralarına dayanılmış ise de davacının iddiasını bu şekilde değiştirmesinin kabul edilemeyeceği gerekçesiyle, davanın reddine karar verilmiştir.
İlk derece mahkemesi kararına karşı davacı vekilince istinaf kanun yoluna başvurulması üzerine, Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 23. Hukuk Dairesi tarafından istinaf başvurusunun, dava dilekçesindeki maddi vakıalar, bunlara dayalı beyan ve yargılama aşamalarındaki beyanlara göre açıkça İİK"nin 177/4. madde hükmü uyarınca iflas istenmiş olduğu, her üç takibin de ilamsız olarak yapıldığı, icra emri gönderilmiş olmasının takipleri ilamlı hale getirmeyeceği, 24.05.2017 tarihli yazılı beyanda, tek bir neden belirtilmeksizin bütün hallere dayanıldığı açıklanmış ise de anılan kanun hükmünde birbirinden farklı dört adet doğrudan iflas hali düzenlendiği ve her birisinin gerçekleşme koşullarının farklı olduğu gerekçesiyle, esastan reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı gerektirici sebeplere, delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm temyiz sebepleri yerinde görülmemiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 23. Hukuk Dairesi kararına ilişkin davacı vekilinin tüm temyiz sebeplerinin reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, 492 Sayılı Harçlar Yasası"nın 13/j maddesi uyarınca temyiz eden eden Hazineden harç alınmasına yer olmadığına,
dosyanın ilk derece mahkemesine, kararın bir örneğininde Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 23. Hukuk Dairesine gönderilmesine, 10.12.2020 tarihinde oy birliği ile karar verildi.