Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Tefecilik
Hüküm : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
TCK"nın 241. maddesinde tanımlanan tefecilik suçunun oluşabilmesi için kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para verilmesinin yeterli oluşu, ayrıca birden fazla kişiye sistemli şekilde faiz karşılığı ödünç para verilmesinin suçun unsuru olarak aranmaması ve aralarında yakın akrabalık bağı veya iş ilişkisi bulunmayan kişiler arasında günün ekonomik koşulları nazara alındığında yüksek sayılabilecek miktarda paranın karşılıksız verilmesinin hayatın olağan akışına uygun olmaması, bu bağlamda sanığın müştekiden faiz almadığını savunması ile müştekinin ise borç para aldıktan belli bir süre sonra sanığın faiz istediğini beyan etmesi karşısında, maddi gerçeğin hiçbir kuşkuya yer vermeyecek şekilde ortaya çıkarılması açısından, sanığın icra müdürlükleri nezdinde alacaklı olduğu takip dosyalarındaki borçlu şahıslar ile iddianamede ismi yazılı kişilerin tanıklıklarına başvurulması ile borcun kaynağının sorulması, sanık hakkında aynı eylemden dolayı Ödemiş 2. Asliye Ceza Mahkemesinin 2008/43 Esas sayılı dosyasının getirtilerek, suç tarihi, suç niteliği, mağdurları ve sanığının aynı olup olmadığının değerlendirilerek 43. madde hükmü de dikkate alınmak suretiyle tüm delillerin birlikte değerlendirilerek sonucuna göre hüküm kurulması gerekirken yazılı şekilde hüküm tesisi,
Kabule göre de;
1-TCK"nın 241/1 maddesi gereğince hapis cezası ile birlikte adli para cezasına da hükmedilmesi gerekirken, sanık hakkında adli para cezasına hükmedilmemesi suretiyle eksik ceza tayini,
2-Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 tarihli ve 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı iptal kararının 24/11/2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe girmiş olması ile 15/04/2020 tarihinde Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun"un 10. maddesi ile değişik 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesiyle ilgili olarak yeniden değerlendirme yapılmasında zorunluluk bulunması,
3-Tekerrüre esas alınan mahkumiyet hükmüne göre ikinci kez mükerrir olduğu anlaşıldığı halde, sanığın ikinci kez mükerrir olduğunun ve hakkında 5275 sayılı Kanun"un 108/3. maddesinde belirlenen "İkinci defa tekerrür" hükümlerinin uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi,
4- TCK"nın 241. maddesinde düzenlenen tefecilik suçu 5237 sayılı Kanun"un "Topluma



Karşı Suçlar" başlıklı üçüncü kısmının dokuzuncu bölümünde düzenlenmiş olup suçun mağduru tüm toplumdur. Tefecilik ilişkisinde faiz karşılığı ödünç para alan kişi, iradi olarak faiz ilişkisinin tarafı olup gerçek anlamda suçun pasif failidir. Ancak kanun koyucu izlediği suç siyaseti gereği tefecilik fiilinin aktif failinin kolayca tespitini sağlamak amacıyla ödünç para alan kişiyi cezalandırmamıştır. Bu halde tefecilik fiilinin pasif faili konumunda bulunan faiz karşılığı ödünç para alan kişinin suçun mağduru olarak kabulüne olanak yoktur. Bu kişilerin fail hakkında şikayetçi olmaları halinde açılan bir kamu davasındaki konumları ihbar eden niteliğindedir ve suçun doğrudan mağduru olmadıklarından davaya katılma hak ve yetkileri bulunmamaktadır. Bu nedenle sanık hakkında tefecilik suçundan açılan kamu davasına CMK"nın 237. maddesine göre suçtan doğrudan zarar görmeyen müşteki ..."nın katılma hakkı olmadığı halde katılan sıfatı verilerek lehine vekalet ücreti tayini,
Kanuna aykırı, sanığın temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde görülmüş olduğundan, 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi de gözetilerek 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Kanununun 321 ve 326/son maddeleri uyarınca hükmün BOZULMASINA, 24/02/2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.