MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacılar tarafından, davalılar aleyhine 01.08.2012 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 13.11.2013 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalılar vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R
Dava, Türk Medeni Kanununun 747. maddesi gereğince geçit hakkı kurulması isteğine ilişkindir.
Davacılar vekili 118 ada 20-19-18 ve 16 nolu parsellerin evvelden bir bütün iken miras sebebiyle taksimi neticesinde davacı ve davalılar adına ayrı parseller olarak tescil edildiği, ancak davacılara ait 16-18-19 ve 20 nolu parsellerin yola çıkışının bulunmaması sebebiyle hasat zamanı ürünleri tarladan alamadıkları iddia edilerek davalılara ait 21 nolu parselin güney cephesinden davacılara ait parseller lehine geçit irtifakı kurulması talep edilmiştir.
Davalılar davanın reddini savunmuştur.
Hükmü, davalılar vekili temyiz etmiştir.
1-Yapılan yargılamaya, toplanan delillere ve dosya içeriğine göre davalılar vekilinin diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiş, reddi gerekmiştir.
Ülkemizde arazi düzenlenmesinin sağlıklı bir yapıya kavuşmamış olması ve her taşınmazın yol ihtiyacına cevap verilmemesi geçit davalarının nedenidir. Geçit hakkı verilmesiyle genel yola bağlantısı olmayan veya yolu bulunsa bile bu yol ile ihtiyacı karşılanamayan taşınmazın genel yolla kesintisiz bağlantısı sağlanır. Uygulama ve doktrinde genellikle bunlardan ilkine “mutlak geçit ihtiyacı” veya “geçit yoksunluğu”, ikincisine de “nispi geçit ihtiyacı” ya da “geçit yetersizliği” denilmektedir.
Geçit hakkı kurulması davalarında amaç, genel yola bağlantısı olmayan taşınmazların yolla bağlantısının sağlanmasıdır. Bundan dolayı, geçit kurulurken ihtiyaç içinde olan taşınmaz kesintisiz olarak genel yola bağlanmalıdır. Buna uygulamada “kesintisizlik ilkesi” denilir.
Somut olayda, davacıların maliki olduğu 118 ada 16-18-19 ve 20 parsel sayılı taşınmazları lehine geçit kurulmasını talep etmiştir. Hükme esas alınan 01.10.2013 havale tarihli fen bilirkişi raporu ve eki krokide mavi renkle A harfi ile gösterilen güzergah davacılara ait parsellerden sadece 20 parsel sayılı taşınmaza bağlanmış, davacılara ait 16-18 ve 19 parsel sayılı taşınmazlarla bağlantı kurulmadığı görülmüştür. Dava ile davacıların maliki olduğu birden fazla taşınmaz lehine geçit kurulması istendiğinden davacıların her bir taşınmazının kesintisizlik ilkesine uygun şekilde yolla bağlantısının sağlanması gerekir. Mahkemece yapılması gereken iş davacıların 118 ada 16-18-19 ve 20 parsel sayılı taşınmazları lehine geçit hakkı tesisi talep ettiği gözetilerek bu konuda bilirkişiden ek rapor alınmak suretiyle taşınmazlardan herbiri lehine çıkmaz güneybatıdaki yola ulaşacak şekilde geçit hakkı kurulmasına karar vermek olmalıdır. Kesintisizlik ilkesine aykırı olarak geçit için belirlenen güzergahın sadece 20 parsel sayılı taşınmaza bağlanması ve bu şekilde geçit tesisi doğru görülmemiş, bu sebeple hükmün bozulması gerekmiştir.
Kabule göre de kurulacak geçit hakkının özel sicile tesciline karar verilmemesi de doğru görülmemiştir.
SONUÇ: Yukarıda (1) numaralı bentte yazılı nedenlerle davalılar vekilinin sair temyiz itirazlarının reddine, (2) numaralı bentte yazılı nedenlerle hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan harcın istek halinde yatıranlara iadesine, kararın tebliğinden itibaren 15 gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere,
09.02.2015 tarihinde oybirliği ile karar verildi.