T.C.
YARGITAY
14. Hukuk Dairesi
MAHKEMESİ : Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı vekili tarafından, davalılar aleyhine 12.08.2011 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 05.06.2013 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekillerince istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:

K A R A R
Dava, geçit hakkı talebine ilişkindir.
Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Hükmü, davalı vekilleri temyiz etmiştir.
Bu tür davalar ülkemizde arazi düzenlenmesinin sağlıklı bir yapıya kavuşmamış olması ve her taşınmazın yol ihtiyacına cevap verilmemesi nedeniyle zorunlu olarak açılmaktadır. Geçit hakkı verilmesiyle genel yola bağlantısı olmayan veya yolu bulunsa bile bu yol ile ihtiyacı karşılanamayan taşınmazın genel yolla kesintisiz bağlantısı sağlanır. Uygulama ve doktrinde genellikle bunlardan ilkine “mutlak geçit ihtiyacı” veya “geçit yoksunluğu”, ikincisine de “nispi geçit ihtiyacı” ya da “geçit yetersizliği” denilmektedir.
Somut olayda; davacının 189 parsel sayılı taşınmazının kuzey ve batıdan kadastral yola cepheli olması nedeniyle gerçekte geçit ihtiyacı mevcut değildir. Kuzeydeki 193 ve 1097 parsel sayılı taşınmazlar ile doğudaki 190 parsel sayılı taşınmaz arasından geçen kadastral yoldan ulaşımını sağlayabilir. Ancak dosya içerisindeki 20.01.2012 havale tarihli bilirkişi raporunda belirtildiği üzere kuzeye doğru olan kısımda komşu 190 parsel sayılı taşınmazın alt köşe kıvrımında yolun genişliğinin 1,43 m olduğu, buradan vasıtanın geçemeyeceği belirtildiğinden davacı taşınmazının nispi geçit ihtiyacının bulunduğu kabul edilerek HMK"nın 124. maddesi hükmü gözetilerek 190 parsel sayılı taşınmazın malikleri davaya dahil edilerek mevcut yolun bu kesimde ihtiyacı karşılayacak şekilde geçit kurulmak üzere davacının talebinin karşılanması gerekirken mahkemece davacıya ait 189 parsel nolu taşınmazın ana yola bağlantısının olmadığı gerekçesiyle davacının taşınmazının mutlak geçit ihtiyacı bulunduğunun kabul edilerek yazılı şekilde hüküm kurulması doğru görülmemiştir.
Öte yandan 193 parsel sayılı taşınmaz malikleri de davalı olarak gösterilmiş, bu parsel hakkındaki dava reddedildiğinden davada kendisini vekille temsil ettiren 193 parsel sayılı taşınmaz malikleri yararına maktu vekalet ücretine hükmedilmesi gerekirken bu hususun gözetilmemesi de doğru görülmemiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekillerinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan harcın istek halinde yatıranlara iadesine, kararın tebliğinden itibaren 15 gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 02.02.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi