Yargıtay 19. Hukuk Dairesi 2017/3243 Esas 2019/5018 Karar Sayılı İlamı

Davacı ... vek. Av. ... ile davalı ... vek. Av. ... arasındaki istirdat davası hakkında Kayseri 1. Asliye Ticaret Mahkemesi’nden davanın kabulüne yönelik olarak verilen 2015/1527 esas, 2016/1378 karar sayılı ve 15/12/2016 tarihli hükme karşı davalı vekilince istinaf kanun yoluna başvurulması üzerine Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 21. Hukuk Dairesi tarafından verilen 2017/222 esas 2017/164 karar ve 14/04/2014 tarihli, davalı vekilinin istinaf isteminin usulden reddine yönelik kararın süresi içinde davalı vekilince temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği görüşülüp düşünüldü.
- K A R A R -
Yerel mahkemece verilen 15/12/2016 tarihli karara karşı davalı vekili tarafından istinaf yoluna başvurulmuş, Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 21. Hukuk Dairesince, dava olunan miktarın 242,41 TL olduğu, hüküm tarihi itibariyle istinaf sınırı olan 3.000.-TL’nin altında kaldığı gerekçesiyle davalı vekilinin istinaf dilekçesinin reddine karar verilmiş, hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Bölge Adliye Mahkemesi’nce 14.04.2017 tarihinde davalı aleyhine hükme bağlanan miktar 242,41 TL’dir. İstinaf kararlarında temyiz kesinlik sınırı yeniden değerleme oranı da dikkate alındığında 2017 yılı için 41.530.-TL’dir.
Temyize konu edilen miktarın 242,41.-TL olması nedeniyle 14.04.2017 tarihli karar kesin niteliktedir.
HMK’nın 366. maddesinin atıfta bulunduğu 346. maddesi, “Temyiz dilekçesi, kanuni süre geçtikten sonra verilir veya kesin olan bir karara ilişkin olursa, kararı veren mahkeme temyiz dilekçesinin reddine karar verir ve 344 üncü maddeye göre yatırılan giderden karşılanmak suretiyle ret kararını kendiliğinden ilgiliye tebliğ eder” düzenlemesini havi olup, kesin olan istinaf mahkemesi kararına ilişkin temyiz talebi hakkında kararı veren Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 21. Hukuk Dairesi tarafından bir karar verilebileceği gibi, 1.6.1990 tarihli ve E.1989/3–K.1990/4 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da karar verilebilir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz talebinin, mahkeme hükmünün miktar yönünden kesin olması nedeniyle REDDİNE, peşin harcın istek halinde temyiz eden davalıya iadesine, 06/11/2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.