Esas No: 2022/4248
Karar No: 2022/9783
Karar Tarihi: 23.06.2022
Yargıtay 6. Ceza Dairesi 2022/4248 Esas 2022/9783 Karar Sayılı İlamı
Özet:
Yargıtay 6. Ceza Dairesi'nin 2022/4248 E. ve 2022/9783 K. sayılı dosyasında, 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 2013/492 Esas ve 2014/463 Karar sayılı dosyasında sanık ...'un silahla tehdit suçundan verilen mahkumiyet hükmüne karşı yapılan temyiz istemleri hakkında verilen 25.02.2021 tarihli ilamda bir karar verilmediği ve bu karara yönelik Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı tarafından yapılan talep doğrultusunda dosyanın Daire'ye gönderilerek incelendiği belirtilmiştir. Daire, sanık ... vekilinin ve sanık ... müdafiinin temyiz istemlerinin reddedildiği, hükmün ONANMASINA karar verilirken, sanıklar ... ile ... hakkında katılan sanık ...'a yönelik alacağı tahsil amacıyla kasten yaralama suçundan hüküm kurulmasının hukuka aykırı olduğu, aynı suça ilişkin olarak sanıklar ... ile ...'ın yağma suçunu işlediğinin gözetilmediği, ayrıca sanıklara yüklenen yargılama giderlerinin Devlet Hazinesi üzerinde bırakılması gerektiğinin gözetilmemesi nedeniyle hükümlerin BOZULMASINA karar vermiştir. Kanun maddeleri olarak ise, TCK’nın 150/1. maddesi ve TCK'nın 86/2. maddesi, 6352 sayılı Yasa'nın 100. maddesi ve CMK'nın 324. maddesinin dördüncü fıkrası, 5271 sayılı CMK' nın 324. maddesinin dördüncü fıkrası ve 6183 sayılı Âmme Alacaklarının Tahsil Usûlü Hakkında Kanun'un 106. maddesi belirtilmiştir.
"İçtihat Metni"
... 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 14/11/2014 tarih, 2013/492 Esas ve 2014/463 Karar sayılı dava dosyasında katılan sanık ...'un ...'i silahla tehdit suçundan verilen mahkumiyet hükmüne karşı katılan sanık ... müdafiinin, sanık ...'in katılan sanık ...'a karşı yağma suçundan dönüşerek TCK’nın 150/1. maddesi delaletiyle TCK'nın 86/2. maddesine göre verilen mahkumiyet kararına karşı katılan sanık ... vekilinin ve sanık ... müdafiinin, sanık ...'ın katılan sanık ...'a karşı yağma suçundan dönüşerek TCK’nın 150/1. maddesi delaletiyle TCK'nın 86/2. maddesine göre verilen mahkumiyet kararına karşı katılan sanık ... vekilinin ve sanık ... müdafinin temyiz istemlerinin bulunmasına rağmen bu temyiz istemleri hakkında Dairemizin 25.02.2021 gün ve 2020/477 Esas, 2021/3285 Karar sayılı ilâmında bir karar verilmediği, bu karara karşı Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 26.05.2022 tarih ve KD-2022/12095 sayılı yazısı ile maddî hatanın giderilmesi yönünde talepte bulunulması üzerine, dosya Daireye gönderilmekle okunarak gereği görüşülüp düşünüldü:
T Ü R K M İ L L E T İ A D I N A
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi uyarınca yapmış olduğu 26.05.2022 tarih ve KD–2022/12095 sayılı maddî hatanın düzeltmesi istemi yerinde görülmüş olduğundan talebin KABULÜ ile Dairemizin 25.02.2021 tarih, 2020/477 esas ve 2021/3285 karar sayılı ilâmına,
“I- Katılan sanık ... hakkında, katılan sanık ...’e yönelik silahlı tehdit suçundan kurulan hükmün temyiz incelemesinde;
6352 sayılı Yasa’nın 100. maddesi ile CMK'nın 324. maddesinin dördüncü fıkrasına eklenen cümle gereğince, katılan sanığa yüklenen 8.00 TL yargılama giderinin 6183 sayılı Âmme Alacaklarının Tahsil Usûlü Hakkında Kanun'un 106. maddesindeki terkin edilmesi gereken tutardan az olması nedeniyle Devlet Hazinesi üzerinde bırakılması gerektiği hususu infaz aşamasında re'sen dikkate alınabileceğinden bozma nedeni yapılmamış; TCK’nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 karar sayılı kararı da nazara alınarak, bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve Hâkimler Kurulunun takdirine göre, katılan sanık ... vekili ile katılan sanık ... müdafiinin temyiz istemleri yerinde görülmemiş olduğundan reddiyle, eleştiri dışında usûl ve kanuna uygun bulunan hükmün tebliğnameye uygun olarak ONANMASINA,
II- Sanıklar ... ile ... hakkında, katılan sanık ...’a yönelik alacağı tahsil amacıyla kasten yaralama suçundan kurulan hükümlerin temyiz incelemesine gelince;
Dosya içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve Hâkimler Kurulunun takdirine göre; suçun sanıklar ... ile ... tarafından işlendiğini kabulde usûl ve yasaya aykırılık bulunmadığı anlaşılmış, diğer temyiz nedenleri de yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1-5237 sayılı TCK'nin 150/1. maddesinin, aynı Kanunun 40/1. maddesinde belirtilen bağlılık kuralı gereği yalnızca hukukî ilişkinin tarafı olan kişiler hakkında uygulanabileceği; sanıklar ... ile ...’ın, katılan sanıklar ... ve ... arasındaki hukukî ilişkinin tarafı olmadıkları anlaşıldığından, sanıklar ... ile ...’ın eylemlerinin yağma suçunu oluşturduğu gözetilmeden, adı geçen sanıklar hakkında yazılı şekilde hakkında alacağı tahsil amacıyla kasten yaralama suçundan hüküm kurulması,
Kabul ve uygulamaya göre de;
2- 6352 sayılı Yasa'nın 100. maddesi ile 5271 sayılı CMK' nın 324. maddesinin dördüncü fıkrasına eklenen cümle gereğince, sanıklara yüklenen yargılama giderlerinin 6183 sayılı Âmme Alacaklarının Tahsil Usûlü Hakkında Kanun'un 106. maddesindeki terkin edilmesi gereken tutardan az olması nedeniyle Devlet Hazinesi üzerinde bırakılması gerektiğinin gözetilmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanıklar müdafileri ile katılan sanık ... vekilinin temyiz istemleri bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükümlerin açıklanan nedenlerle tebliğnameye aykırı olarak BOZULMASINA”
Bölümlerinin eklenmesi suretiyle ilâmın düzeltilmesine, diğer kısımların aynen bırakılmasına, dosyanın Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına İADESİNE, 23/06/2022 tarihinde oy birliği ile karar verildi.
