5607 sayılı Kanun’a muhalefet suçundan sanık ..."in, 4733 sayılı Kanunun 8/4. maddesi, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 62/1. ve 52/2. maddeleri uyarınca 1 yıl 8 ay hapis ve 80,00 Türk Lirası adlî para cezası ile cezalandırılmasına dair Diyarbakır 1. Asliye Asliye Ceza Mahkemesi"nin 18/12/2014 tarihli ve 2013/449 esas, 2014/583 sayılı kararını müteakip, sanık müdafiinin temyiz talebinin reddine ilişkin anılan Mahkemenin 19/02/2018 tarihli ve 2013/449 esas, 2014/583 sayılı ek kararına karşı yapılan itirazın reddine dair mercii DİYARBAKIR 7. Ağır Ceza Mahkemesi"nin 06/03/2018 tarihli ve 2018/223 değişik iş sayılı kararı aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığından verilen 01/11/2018 günlü kanun yararına bozma istemini içeren dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 09/11/2018 tarihli ve KYB. 2018/89970 sayılı ihbarnamesi ile daireye verilmekle okundu.
Mezkür ihbarnamede;
Dosya kapsamına göre, 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 10/2. madde ve fıkrasının, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, öncelikle bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise mernis adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun"un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından tebligata 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu"nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkansızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu"nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerektiği, sanığın bilinen adresi dışında başka bir adreste yapılan tebligatın, 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 10/2. maddesine uygun geçerli bir tebligat sayılamayacağı anlaşılmakla, somut olayda, sanığın Doğubayazıt 1. Asliye Ceza Mahkemesi tarafından 15/10/2014 tarihinde yakalama kararının infazı sırasında alınan ifadesinde yerleşim yeri adresi olarak "Çiftlibahçe Köyü, Hazro, Diyarbakır" adresini bildirdiği, ancak Diyarbakır 1. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 18/12/2014 tarihli gerekçeli kararının bilinen adresi dışında bir adrese çıkartıldığının ve tebligatın aynı çatı altında oturduğu
belirtilen eşi Hediye Eken’e yapıldığının anlaşılması karşısında, mercii Diyarbakır 7. Ağır Ceza Mahkemesince itirazın kabulü yerine yazılı şekilde karar verilmesinde isabet görülmemiş ve 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu""nun 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozmaya atfen ihbar olunmuş bulunmakla Türk Milleti adına gereği görüşülüp düşünüldü;
18/12/2014 tarihli mahkumiyet hükmünün, 06/02/2018 havale tarihli dilekçesi ile sanık müdafii tarafından eski hale getirme talepli olarak temyiz edilmesi üzerine, mahkemenin 19/02/2018 tarihli ek kararıyla infazın durudurulmasına ve eski hale getirme talebinin reddine karar vermesi, bu karara ilişkin olarak yapılan itirazın Diyarbakır 7. Ağır Ceza Mahkemesince reddine kesin olarak karar verildiği, söz konusu dilekçedeki temyiz talebi hususunda bir işlem yapılmadğı, bu haliyle hüküm kesinleşmediğinden, Kanun Yararına bozmaya gidilemeyeceği cihetle; eski hale getirme talebini de içeren temyiz istemi hakkında karar verme yetkisinin Yargıtay"a ait olması hususu da gözetilerek sanık müdafiinin eski hale getirme talepli temyiz istemine ilişkin tebliğname düzenlenerek ve iade edilmek üzere dosyanın Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"na TEVDİİNE, 06.12.2018 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.