Tehdit, hakaret ve yaralama suçlarından sanık ...’un, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 125/1, 4, 43/1-2, 106/1-2.cümle, 86/2 (iki kez) ve 62/1 maddeleri gereğince 3 ay (iki kez) hapis, 10 ay 15 gün hapis ve 2 ay hapis cezaları ile cezalandırılmasına, cezalarının aynı Kanun"un 58. maddesi gereğince cezasının mükerrirlere özgü infaz rejime göre çektirilmesine ve cezalarının infazından sonra denetimli serbestlik tedbiri uygulanmasına dair İstanbul 52. Asliye Ceza Mahkemesinin 24/03/2016 tarihli ve 2015/171 esas, 2016/183 sayılı kararının, Adalet Bakanlığı tarafından kanun yararına bozulmasının istenilmesi üzerine, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 05/12/2016 gün ve 391668 sayılı tebliğnamesiyle dava dosyası Dairemize gönderilmekle incelendi:
İstem yazısında; “Dosya kapsamına göre, İstanbul 52. Asliye Ceza Mahkemesince tekerrüre esas alınan İstanbul 46. Asliye Ceza Mahkemesinin 2011/253 esas, 2012/81 sayılı kararının suç tarihinden sonra 03/11/2014 tarihinde kesinleşmiş olduğu anlaşılmakla, bahse konu hükmün tekerrüre esas alınamayacağı gözetilmeden yazılı şekilde karar verilmesinde isabet görülmemiştir.” denilmektedir.
Hukuksal Değerlendirme:
5237 sayılı TCK"nın “suçta tekerrür ve özel tehlikeli suçlular” başlıklı 58. maddesinde;
“(1) Önceden işlenen suçtan dolayı verilen hüküm kesinleştikten sonra yeni bir suçun işlenmesi hâlinde, tekerrür hükümleri uygulanır. Bunun için cezanın infaz edilmiş olması gerekmez.
(2) Tekerrür hükümleri, önceden işlenen suçtan dolayı;
a) Beş yıldan fazla süreyle hapis cezasına mahkûmiyet hâlinde, bu cezanın infaz edildiği tarihten itibaren beş yıl,
b) Beş yıl veya daha az süreli hapis ya da adlî para cezasına mahkûmiyet hâlinde, bu cezanın infaz edildiği tarihten itibaren üç yıl,
Geçtikten sonra işlenen suçlar dolayısıyla uygulanmaz…
(3) Tekerrür hâlinde hükmolunan ceza, mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilir. Ayrıca, mükerrir hakkında cezanın infazından sonra denetimli serbestlik tedbiri uygulanır.
(4) Mahkûmiyet kararında, hükümlü hakkında mükerrirlere özgü infaz rejiminin ve cezanın infazından sonra denetimli serbestlik tedbirinin uygulanacağı belirtilir...” hükümlerine yer verilmiştir.
Ceza Genel Kurulunun 08.04.2008 gün ve 57-74 sayılı kararında da belirtildiği üzere; 5237 sayılı TCK’nın 58. maddesi uyarınca kişinin mükerrir sayılması için ilk hükmün kesinleşmesinden sonra ikinci suçun 1 Haziran 2005 tarihinden sonra işlenmesi yeterli olup, ilk suçun 1 Haziran 2005 tarihinden önce veya sonra işlenmesinin herhangi bir önemi bulunmamaktadır.
Bu düzenlemelere göre, tekerrür hükümlerinin uygulanabilmesi için önceden işlenen bir suç nedeniyle mahkum edilmiş olma, bu hükmün kesinleşmesinden sonra yeni bir suçun işlenmesi ve yeni suçun belirli süreler içerisinde işlenmesi yeterli olup, cezanın infaz edilmiş olmasına gerek bulunmamaktadır.
İnceleme konusu somut olayda; mahkemece tekerrüre esas alınan ilamın, İstanbul 46. Asliye Ceza Mahkemesinin 03/11/2014 tarih ve 2011/253 esas, 2012/181 sayılı ilamı olduğu, bu ilamın 03/11/2014 tarihinde kesinleştiği anlaşılmaktadır. İnceleme konusu dosyadaki suç 14/08/2014 -15/08/2014 tarihlerinde işlenmiştir. Bu tarihler itibariyle tekerrüre esas alınan ilamın kesinleşmediği anlaşıldığından, sanık hakkında mükerrirlere özgü infaz rejimi ve cezanın infazından sonra denetimli serbestlik tedbirinin uygulanması hukuka aykırıdır.
Sonuç ve Karar:
Yukarıda açıklanan nedenlerle;
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının düzenlediği tebliğnamedeki düşünce yerinde görüldüğünden,
1- Tehdit, hakaret ve yaralama suçlarından sanık ... hakkında, İstanbul 52. Asliye Ceza Mahkemesinin 24/03/2016 tarihli ve 2015/171 esas, 2016/183 sayılı kararının, CMK"nın 309. maddesi uyarınca BOZULMASINA,
2- Karardaki hukuka aykırılık aynı Kanun maddesinin 4/d fıkrası gereğince Yargıtay tarafından giderilmesi gerektiğinden; hüküm fıkralarında yer alan tekerrür hükümlerinin uygulanmasına ilişkin bölümlerin karardan ÇIKARILMASINA, karardaki diğer hususların olduğu gibi bırakılmasına, dosyanın Yüksek Adalet Bakanlığına gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına tevdiine, 21/02/2017 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.