Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi
Dava : 466 sayılı Kanun gereğince tazminat
Hüküm : 1.043,84 TL maddi ve 1.920 TL manevi tazminatın
davalıdan alınarak davacıya verilmesine

Davacının tazminat talebinin kısmen kabulüne ilişkin hüküm, davacı vekili ve davalı vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü;
1- Davacı vekilinin temyiz isteminin incelenmesinde;
18.04.2017 tarihinde davacının yüzüne karşı verilen hükmü, davacı vekilinin 5320 sayılı Kanun’un 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 310. maddesindeki 1 haftalık yasal temyiz süresi geçtikten sonra Uyap kaydına göre 05.07.2017 tarihinde temyiz ettiği anlaşılmakla, davacı vekilinin temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 317. maddesi gereğince isteme uygun olarak, REDDİNE,
2- Davalı vekilinin temyiz isteminin incelenmesine gelince;
Davacının tutuklandığı tarih itibariyle davanın 466 sayılı Kanuna tabi olduğu dikkate alınmadan, mahkemece davanın 5271 sayılı CMK hükümlerine göre değerlendirilmesi sonuca etkili görülmediğinden bozma nedeni yapılmamış, gerekçeli karar başlığında, ""466 sayılı Kanun gereğince tazminat"" olan dava türünün ""Haksız Tutuklama ve Gözaltı Nedeniyle Tazminat Davası"", ""23.07.2013"" olan dava tarihinin ise ""27.03.2013"" olarak yazılması ile ""Davacı: K.H."" ibaresine yer verilmesi, mahallinde düzeltilebilir yazım yanlışlıkları kabul edilmiştir.
Bozma ilamına uyularak yapılan incelemeye, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre davalı vekilinin haksız tutuklamanın söz konusu olmadığına, talep edilen tazminat miktarı göz önüne alındığında tazminat davasının zenginleşme aracı olarak görülmemesi gerektiğine, manevi üzüntünün hukuki dayanağı olmadığına ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle hükmün, isteme uygun olarak ONANMASINA, 11.06.2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.