Mahkemesi :Ağır Ceza

Silahlı terör örgütüne yardım etme suçundan sanık ..."in TCK’nun 220/7 ve 314/3. maddeleri yollamasıyla 314/2, 3713 sayılı Kanunun 5, TCK’nun 62/1, 53, 63 ve 58/9. maddeleri uyarınca 6 yıl 3 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına, hak yoksunluğuna, mahsuba ve cezasının mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine ilişkin Van 4. Ağır Ceza Mahkemesince verilen 26.03.2010 gün ve 296-80 sayılı hükmün, sanık ve müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 9. Ceza Dairesince 03.02.2011 gün ve 14884-657 sayı ile;
“Sanığın yüklenen suçu işlediğine dair tanık ..."un duruşma aşamasında geri aldığı soyut nitelikli soruşturmadaki beyanı dışında, mahkûmiyetini gerektirir her türlü kuşkudan uzak somut, yeterli ve inandırıcı delil bulunmadığı gözetilmeden, beraati yerine yazılı şekilde mahkûmiyetine karar verilmesi” isabetsizliğinden bozulmasına oyçokluğu ile karar verilmiş,
Daire Başkanı ... ve Daire Üyesi ...; "Beyanları hükme esas alınan ve 21.05.2009 tarihinde silahlı terör örgütünün kırsalına katılıp, 27.05.2009 tarihinde Hakkari Yüksekova Dağlıca Taburuna teslim olan ... kolluk ve savcılıkta sıcağı sıcağına alınan ifadesinde, sanığı fotoğraftan teşhis etmiş, silahlı örgüte yardım niteliğinde olan eylem ve faaliyetlerini yer, zaman ve kişi belirtmek suretiyle somut ve detaylı biçimde açıklamış, duruşmada ise, sanıkla ilgili açıklamalarının doğru olmadığını belirtmiş, önce zor altında bunları söylediğini, sonrada amcasını öldüren aşiretten biri sandığı için sanığın aleyhine beyanda bulunduğunu söylemiştir ki; etkin pişmanlık hükümlerinden yararlanan ..."un duruşmadaki beyanları terör örgütünün baskısıyla verdiği ve sanığı suçtan kurtarmaya yönelik olduğu dosya kapsamından anlaşılmaktadır.
Mahkemece kovuşturmanın ve kanıt toplanması işlemlerinin yasaya uygun yöntemle ve eksiksiz yapıldığı, hukuka uygun olarak toplanan kanıtların usule uygun tarzda CMK"nun 216. maddesi kapsamında tartışılıp değerlendirildiği, hükmün CMK"nun 223. maddesi kapsamında usule uygun biçimde kurulduğu, maddi olayın toplanan delillere uygun nitelikte saptandığı, mahkemenin takdir ve değerlendirmesinde ve dosyaya göre verilen hükümde bir isabetsizlik görülmemiş olup, bu nedenle hükmün onanması" düşüncesiyle karşı oy kullanmışlardır.
Yerel mahkeme ise 28.12.2011 gün ve 161-407 sayı ile önceki hükmünde direnmiştir.
Bu hükmün de sanık müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 18.09.2013 gün ve 248008 sayılı "bozma" istekli tebliğnamesiyle Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Genel Kurulunca 14.12.2016 gün ve 662-1632 sayı ile; 6763 sayılı Kanunun 38. maddesi ile 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 10. madde uyarınca kararına direnilen daireye gönderilmiş, Yargıtay 9. Ceza Dairesince 01.03.2017 gün ve 1-413 sayı ile; görevsizlik kararı verilerek dosyanın gönderildiği Yargıtay 16. Ceza Dairesince 10.04.2017 gün ve 1056-3638 sayı ile, direnme kararının yerinde görülmemesi üzerine Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilen dosya, Ceza Genel Kurulunca değerlendirilmiş ve açıklanan gerekçelerle karara bağlanmıştır.
TÜRK MİLLETİ ADINA
CEZA GENEL KURULU KARARI
Özel Daire ile yerel mahkeme arasında oluşan ve Ceza Genel Kurulunca çözümlenmesi gereken uyuşmazlık; sanığa atılı silahlı terör örgütüne yardım etme suçunun sabit olup olmadığının tespitine ilişkin ise de; Yargıtay İç Yönetmeliğinin 27. maddesi uyarınca öncelikle, direnme hükmünün yasal ve yeterli gerekçe içerip içermediğinin değerlendirilmesi gerekmektedir.
Yerel mahkemece bozmadan sonra yapılan yargılama sonucunda, direnme nedenleri gösterilmeden ve bozmaya niçin uyulmadığı açıklanmadan, ilk hükümdeki gerekçenin tekrarlanması suretiyle direnme hükmü kurulduğu anlaşılmaktadır.
Anayasamızın 141 ve 5271 sayılı CMK’nun 34. maddeleri uyarınca mahkeme kararlarının gerekçeli olması zorunludur. Yasal, yeterli ve geçerli bir gerekçeye dayanılmadan karar verilmesi, kanun koyucunun amacına uygun düşmeyeceği gibi uygulamada da keyfiliğe yol açacağında kuşku yoktur. Nitekim Ceza Genel Kurulunun yerleşmiş uygulamalarına göre de, bir karar bozulmakla tamamen ortadan kalkacağından, yerel mahkeme tarafından CMK’nun 34, 230 ve 232. maddeleri uyarınca yeniden usulüne uygun olarak hüküm kurulması, bunun yanında direnmeye ilişkin gerekçenin de gösterilmesi gerekmektedir.
Bu açıklamalar ışığında önsoruna ilişkin olarak yapılan değerlendirmede;
Yerel mahkemece, Özel Dairenin bozma kararı ile tamamen ortadan kalkan ilk hükümde direnilirken, bu ilkeler doğrultusunda işlem yapılmamış, yasal, yeterli ve geçerli direnme nedenleri gösterilmeden ve bozmaya niçin uyulmadığı açıklanmadan hüküm kurulmuştur.
Bu itibarla, yerel mahkeme direnme hükmünün, saptanan bu usulü nedenden dolayı diğer yönleri incelenmeksizin bozulmasına karar verilmelidir.
SONUÇ:
Açıklanan nedenlerle;
1- Van 4. Ağır Ceza Mahkemesinin 28.12.2011 gün ve 161-407 sayılı direnme hükmünün, usul ve kanuna uygun direnme gerekçesi gösterilmeden karar verilmesi isabetsizliğinden diğer yönleri incelenmeksizin BOZULMASINA,
2- Dosyanın, mahalline gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE 28.11.2017 tarihinde yapılan müzakerede oybirliğiyle karar verildi.